مرجع خبری رئال مادرید : این روزها بحث جدایی رونالدو از رئال مادرید در سال 2018 داغ شده است حقیقت این است که رئال هرگز به اسطوره هایش وفا نکرده است. شاید عجیب به نظر برسد اما یرژی دودک لهستانی ازمعدود بازیکنانی بوده که در سالهای اخیر با پیراهن رئال از فوتبال وداع کرده است. البته زیدان نمونه دیگری است که در سال 2006 در حالی از فوتبال بازنشسته شد که یک سال از قراردادش با رئال مانده بود.

رئال معمولا حاضر نمی شود که در زمان افت و بالا رفتن سن  پای اسطوره هایش بایستد. البته در فوتبال امروز این امر مرسوم است چرا که به طور مثال بارسا نیز ژاوی را از دست داد و او را راهی السد کرد هر چند که هنوز باشگاه هایی هستند که در این زمینه مستثنی هستند. به طور مثال یوونتوس، بوفون را تا آخر فوتبالش حفظ کرده است.

در فوتبال معاصر بزرگترین نمونه ایکر کاسیاس بود. دروازه بانی که 25 سال مثل یک سرباز به رئال مادرید خدمت کرده بود بعد از فصلی که در آن اندکی افت کرد با فحاشی و سوتهای بخشی از هواداران رئال مواجه شد.بدین ترتیب او درحالی که در کنفرانس مطبوعاتی اشک می ریخت از رئال جداشد و از تیم رفت.

جدایی رائول و گوتی چندان غم انگیز نبود چرا که این دو با پایان قراردادشان از رئال رفتند اما حقیقت این است که مراسم وداع هر دو بی فروغ بود. باشگاه حاضر نشده بود که مراسم وداع این دو را با حضور هواداران برگزار کند و هر دو در استادیومی نسبتا خالی با هواداران وداع کردند.

رونالدوی برزیلی در سال 2007 به علت اختلاف با کاپلو از رئال رفت. در  آن زمان با خرید نیستلروی خیال رئال از بابت دروازه بان راحت شده بود. نمونه دیگر فیگو بود که پنج سال خوب را از رئال داشت اما به او هم درهای پشتی باشگاه نشان داده شد تا پنج سال پایانی فوتبالش را در اینتر سپری کند.

هیرو و دل بوسکه در سال 2003 در حالی از رئال رفتند که با تیم قهرمان لالیگا شده بودند. پرز به خوبی می داند که بزرگ ترین اشتباه در دو دوره حضور در رئال از دست دادن این دو بوده است. پرز به دنبال چهره های تبلیغاتی تری بود و به همین خاطر کی روش را به عنوان مربی استخدام کرد و در خط دفاعی به سراغ چهره هایی نظیر والتر ساموئل و وودگیت رفت. این اشتباه بزرگ باعث شد که رئال به طلسم چهار سال نبردن جام دچار شود.

در سال 2000 علت رفتن ردوندو عجیب بود. او در انتخابات طرف لورنزو سانز ایستاده بود. پرز که از این انتخاب خوشش نیامد به محض ورود به رئال حکم جدایی ستاره آرژانتینی را امضا کرد.

اما اگر بخواهیم بازیکنی را در تاریخ رئال با رونالدو مقایسه کنیم تنها گزینه ما دی استفانوست. دون آلفردو در کنار رونالدو مهمترین بازیکنان تاریخ باشگاه هستند. رئال در فینال جام باشگاه های اروپا در سال 1964 مقابل اینتر در وین شکست خورد. مدیران و مربی تقصیر را گردن دی استفانو انداختند. دون الفردو عصبانی شد و راهی اسپانیلو شد تا دو سال پایانی فوتبالش را در این تیم سپری کند. حالا باید دید که چه سرنوشتی در انتظار اوست. قطعا اگر رونالدو در پایان همین فصل هم بخواهد از رئال برود به عنوان بازیکنی که پنج بار توپ طلا را برده (شامل دو دوره قبلی) مشتریان زیادی خواهد داشت.