مرجع خبری رئال مادرید: مطلب زیر به قلم امیرحسین اقایی، یکی از مدیران مرجع خبری رئال و نماینده هواداران رئال مادرید در بحث های کارشناسی سایت آنتن است.

پیش از نبرد
رئال به عنوان قهرمان سه دوره از چهار دوره اخیر لیگ قهرمانان اروپا پا به میدان میگذارد. تنها دوره ای که دستش از جام کوتاه ماند مقابل همین یوونتوس در نیمه نهایی حذف شده بود . از دریچه آمار که به تاریخچه این تقابل نگاه میکردیم، همه چیز به صورت نسبی پایاپای بود. در 20 دیداری که دو تیم رو در روی یکدیگر قرار گرفته بودند سهم هر تیم 9 پیروزی و دوتساوی بود. رئال 23 و یووه 24 بار دروازه حریف را فتح کرده بود. رئال به عنوان تیم اول و یوونتوس به عنوان تیم پنجم رنکینگ یوفا پا به میدان می گذاشتند. همه چیز حاکی از آن بود که این نبرد برای هیچکدام از دو طرف کار آسانی نخواهد بود. یوونتوس در بازی های رفت و برگشتی رئال را دچار مشکل کرده بود و در آخرین تقابل دو تیم در فینال سال قبل، رئال بهترین خط دفاعی اروپا را با 4 گل بدرقه کرده بود. اما سیل خروشان فوتبال به مثابه ارابه زمان در زندگی هیچگاه متوقف نمی شود . صفحه ای دیگر از تاریخ بیتاب سیاه شدن توسط بزرگان بود .

سردمداران مبارزه
حال از دریچه دیگری به این بازی نگاه کنیم. جایی که دو تن از اساطیر دو باشگاه رو در روی هم قرار می گرفتند. هر دو گرفتار جبر سن و سال. اما بازی برای بوفون معنای دیگری داشت . شاید آخرین فرصت برای لمس یک رویا . کاری که بوفون انجام داده قابل ستایش است اما چه کسی می تواند ادعا کند شخصیتی مثل او به همین خاطره هایی که برای عاشقانش به ارمغان آورده قانع است؟ که اگر چنین بود شاید این مسابقه را در کنار خانواده و در آرامش پای تلویزیونش تماشا میکرد! در سر بوفون سودای آخرین سنگر فتح نشده غوغا می کرد.
آن سوی دیگر، کریستیانو رونالدو . نماد جاه طلبی، غرور، عطش موفقیت. شاید در نیمه های راه همه از بی فروغ شدن ستاره اش در آسمان پر زرق و برق امروز دنیای فوتبال می گفتند . اما اسطوره نیفتاد. دست روی زانو گذاشت و بلند شد و گرم در خلق حماسه به این میدان رسید. بازیکنی که از نظر آمار گل زنی مورد تمسخر قرار می گرفت و با هافبک دفاعی بارسلونا مقایسه میشد! اما امروز بخت اصلی کسب توپ طلا و احتمالا کفش طلا ست. در ستایش او چه می توان گفت؟ فقط باید به تماشای او نشست و از بودن وی لذت برد.

پرده اول – نبرد تورین
اولین شوک بازی جایی رقم خورد که روی حرکت تکنیکی مارسلو و پاس تماشایی ایسکو رونالدو زهر خود را ریخت و اولین چراغ را برای رئال روشن کرد . مدافعان یووه مات شده بودند . شاید کمتر بازیکنی در دنیا از چنین موقعیتی چنینی گلی را به ثمر می رساند. کاری هم از دست بوفون بر نمی آمد. رئال یک یووه صفر. دقیقه سوم بازی .
فشار یوونتوس در هیاهوی طرفدارانش. کلیدی ترین موقعیت برای جبران نصیب هیگواین شد که در محوطه شش قدم ضربه خود را نواخت اما واکنش سریع و دیدنی از ناواس برتری رئال را حفظ کرد . هیگواین از زمان جدا شدن از رئال، موفق به گلزنی به رئال نشده.
در نیمه دوم بازی متعادل پیش می رفت تا جایی که در سه دقیقه انگار همه چیز برای یونتوس تمام شد. گل دوم کریستیانو در دقیقه 62 و اخراج دیبالا در دقیقه 65 . از شاهکار رونالدو روی گل دوم چه می توان گفت؟ واکنش هایی که در ورزشگاه نسبت به این گل صورت گرفت گویای همه چیز است . بهت زیدان، تشویق هواداران یوونتوس، تماشا کردن مسیر حرکت توپ توسط بوفون، مدافعین متعجب یونتوس. پای رونالدو جایی توپ را لمس کرد که احتمالا سر کمتر کسی به آن نقطه می رسد .
آخرین ضربه بر پیکر یوونتوس روی غنای تکنیکی مرد برزیلی رئال به ثمر رسید . مارسلو که بین چهار مدافع یوونتوس محاصره شده بود، توپ را از بین پاهای بنتانکور عبور داد و کریستیانو بدون معطلی توپ را به وی بازگرداند و مارسلو در مصافی تک به تک با بوفون قرار گرفت. ابتدا با ظرافتی خاص توپ را از بالای بدن درازکش بوفون عبور داد و سپس دروازه یوونتوس را برای بار سوم باز کرد . رئال 3 یوونتوس صفر . دقیقه 71 .
رئال در حد فاصل دقایق 84 تا 90 هر دو دقیقه یک بخت مسلم گل زنی را از دست داد که بهترین آن ها شاید ضربه کواچیچ به تیر دروازه بود . اما نکته جالب در این میان کریستیانو بود که با دو گل و یک پاس گل نقش اول نمایش دلچسب کهکشانی ها بود . اما با از دست دادن دو موقعیت گل جوری خود را سرزنش می کرد که انگار تمام بار هستی روی دوش او سنگینی می کرد !

پرده دوم – نبرد مادرید
رئال با اعتماد به نفس بیشتر با اتکا به برد مقتدرانه دیدار رفت و در حضور پرشمار هوادارانش پا به میدان می گذاشت . اما حذف ناباورانه بارسلونا در مقابل رم زنگ خطر را به صدا در آورده بود . اینجا هیچ نبردی آسان نیست .
چیزی از بازی نگذشته بود که برنابئو در سکوت فرو رفت . بهت و ترس در چهره هواداران موج می زد اما بازیکنان خود را نباخته بودند . در کمتر از دو دقیقه از شروع بازی ماریو مانژوکیچ روی سانتر دقیق خدیرا دروازه رئال را باز کرد.
در 15 دقیقه ابتدایی، یکی از جذاب ترین و هیجان انگیز ترین مسابقات این دوره از چمپیونزلیگ را شاهد بودیم . پر از موقعیت های خطرناک روی هر دو دروازه . سرعت بالای بازی، ترشح آدرنالین را به اوج رسانده بود. هرچند یوونتوس در دقیقه 7 میتوانست نیم راهی که می بایست می رفت را بپیماید اما باز هم هیگواین در شش قدم در گل زنی به رئال ناکام ماند و ناواس دروازه را نجات داد . رئال هم پا پس نکشید و بلافاصله به حملات یووه پاسخ داد . کلیدی ترین صحنه بازی شاید در دقیقه 10 رقم خورد . جایی که بیل به جای پاس دادن به رونالدو که در مقابل دروازه خالی آماده گل زنی بود، با ضربه نمایشی پشت پا نتوانست کار یووه را در همان ابتدا تمام کند . همچنین در دقیقه 13 که روی ریباند شوت رونالدو ، ایسکو دروازه بوفون را باز کرد اما در تصمیمی بحث برانگیز کمک داور گل را آفساید تشخیص داد .
مهار توپ بوفون در مصافی تک به تک با ایسکو در دقیقه 33 بیش از پیش نشان داد که بوفون دوست ندارد در این نبرد بازنده باشد . تقریبا بعد از هر موقعیت رئال که توسط بوفون یا مدافعان خنثی میشد بوفون مدافعانش را در آغوش می کشید .
در دقیقه 36 اما این یوونتوس بود که به گل رسید . مانژوکیچ که بی شک بهترین کروات حاضر در میدان بود برای بار دوم روی حرکتی مشابه با ضربه ی سر دروازه ناواس را باز کرد . نکته جالب این گل این بود که پاس گل آن را لیخشتاینر ارسال کرد . بازیکنی که در همان دقایق ابتدایی نیمه اول به جای دی شیلیو به میدان آمد . گویا آلگری از عملکرد این بازیکن جوان راضی نبود . ضربه سر واران که در دقیقه پایانی نیمه اول به تیرک دروازه اصابت کرد حاکی از این بود شاید بخت به رئال پشت کرده . تیرک دروازه در این دو بازی یاوری همواره مومن به بوفون بود .
بر خلاف بازی رفت که نمایش خیره کننده ستاره های دو تیم به خصوص رئال، در قالب نمایش تاکتیکی که همواره از هر دو تیم سراغ داشتیم نتیجه بازی رقم خورد، بازی برگشت گویا زمین شطرنج دو مربی بود . آلگری به وضوح قصد داشت از کناره ها و به خصوص فضای مختص به مارسلو و وایخو جوان به رئال ضربه بزند .
زیدان بین دو نیمه با به زمین آوردن آسنسیو و لوکاس وازکز این تاکتیک یووه را به نوعی خنثی کرد . بیل که در جریان بازی گم بود از زمین بازی بیرون رفت و کاسمیرو که شب کم فروغی داشت ادامه بازی را روی نیمکت مشاهده کرد . اینجا جایی بود که گویی زهر حملات یوونتوس گرفته شد . شاید اگر اشتباه عجیب ناواس در دقیقه 60 به کمک یوونتوس نمی آمد هیچگاه این درام تاریخی رقم نمیخورد . ماتوئیدی از مهار توپ ناقص ناواس نهایت استفاده را برد و بازی 3 بر صفر به نفع یوونتوس شد .
همه چیز مساوی شده بود . انگار دو تیم یک مسابقه فوتبال 30 دقیقه ای برای کسب جواز حضور در نیمه نهایی چمپیونزلیگ برگزار می کردند . حساسیت به اوج خود رسیده بود . تماشاگران در برنابئو ترسیده بودند؛ نکند فاجعه ای که برای بارسا رقم خورد برای رئال هم اتفاق بیفتد. نگاه ها خیره به ساق ستاره های تیم بود .
یوونتوس به تبحر اصلی خودش روی آورده بود . شرایط بازی طوری شده بود که طبق میل آن ها بود . آن ها خوب بلد بودند چطور دروازه شان را بسته نگه دارند . رئال هرچه می زد به در بسته می خورد . تمام منافذ بسته بود . تنها ارسال های بلند و شوت های از راه دور می توانست کورسوی امیدی برای جلوگیری از رقم خوردن فاجعه باشد .

دراماتیک ترین اتفاق بازی در دقیقه 93 رخ داد . در راموس تایم . اما این بار راموس که استرس بازی او را از سکو ها به کنار زمین کشانده بود، نقش اول آن نبود . نقش اول باز هم کریستیانو بود . جایی که انگار به خستگی نیشخند میزد و در آن دقیقه بازی و در آن سن و سال به پرواز درآمد و با ضربه سر یک پاس طلایی به لوکاس وازکز رساند . لوکاس که خود را مهیای گل زدن می کرد نقش بر زمین شد و داور نقطه پنالتی را نشان داد . برای اولین بار در طول این 90 دقیقه ترس وجود یوونتوسی ها را فرا گرفته بود . همه به سمت داور حمله ور شدند و داور کارت قرمز را به بوفون نشان داد . پایانی مشابه آن چه برای زیدان در جام جهانی 2006 اتفاق افتاد . آیا فوتبال تقاص آن اخراج – که با ناجوانمردی ماتراتزی اتفاق افتاد – را داشت از اسطوره ایتالیایی می گرفت؟ هر چه بود رونالدو پشت ضربه پنالتی ایستاد و توپ را جایی فرستاد که کمتر دروازه بانی می توانست به مهار آن فکر کند . رئال و رونالدو فاتح بزرگ این آوردگاه سخت شدند و رفتند برای هشتمین نیمه نهایی متوالی شان . جایی برای کسب افتخار و لمس رویای سه گانه ای بی سابقه در تاریخ
آری ؛ اینگونه کوسه سفید، بانوی پیر را بلعید .