مرجع خبری رئال مادرید : شاید این مقاله را باید چند روز پیش می نوشتم اما متاسفانه فشردگی کارهای شخصی و غیرشخصی باعث شد تا با تاخیر به “کریس فن” بودنم اعتراف و افتخار کنم.

راستش وقتی ایکر کاسیاس (دوست داشتنی ترین بازیکن تاریخ فوتبال از نظر من) می گوید رونالدو به معنای مطلق یعنی خود رئال مادرید نمی فهمم که چطور عده ای می توانند در دنیا وجود داشته باشند که خود را رئالی می دانند و آرزو می کنند آقای گل تاریخ رئال مادرید (و احتمالا در آینده ای نزدیک تاریخ بازیهای ملی) از رئال برود تا “کریس فن” ها دست از حمایت از تیم بکشند!

شاید این عده “روشنفکرنما” تصور می کنند اگر بگویند ما از رونالدو بدمان می آید، او غده سرطانی است، بداخلاق است و … خودشان را خیلی باکلاس نشان داده اند چون احتمالا طرفدار تیم هستند، تاریخچه رئال را می پرستند و احتمالا بازیکن محبوبشان در این رئال لوکاس وازکز است چون بر و رو ندارد و نمی توانند برچسب بازیکن فن بودن به آنها بزنند!

احتمالا این افراد بسیار باکلاس (که اغلب سن و سال چندان بالایی هم ندارند) مشکل اصلی شان این باشد که روزهای سیاه رئال را ندیده اند. رئال مادرید کهکشانی حقیقتا همه چیز داشت. قطعا هم از این رئال پرستاره تر بود. کاسیاس، رونالدو نازاریو، زیدان، بکام، فیگو، رائول و … از هر زاویه ای که نگاه کنید از هم پست های فعلی شان در ترکیب رئال بهتر بودند. به طور مثال مقایسه رونالدو نازاریو و بنزما چیزی بیشتر از یک شوخی زشت نیست اما این دو تیم مهمتر از هر چیزی یک تفاوت مهم داشته اند: کریستیانو رونالدو. بازیکنی که در سن 33 سالگی همچنان تشنه گلزنی است. اگر رئال پس از 60 سال توانسته سه سال پیاپی قهرمان اروپا شود بدون هیچ تردیدی دلیلش کریستیانو رونالدوست. اگر رونالدو نبود، رئال در فصل دسیما در یک چهارم یا نیمه نهایی حذف می شد، در فصل اوندسیما از پس حذف ولفسبورگ بر نمی آمد، در فصل دوازدهمی نمی توانست بایرن و اتلتیکو را حذف کند و در همین فصل در مقابل پی اس جی یا یووه حذف می شد!

قطعا رونالدو وظیفه اش را انجام داده اما کدام بازیکن دیگر فوتبال دنیا در پنج سال اخیر تا این حد برای تیمش موثر بوده است. کدام از آنها حتی در اندازه نیمی از رونالدو به “وظیفه” شان عمل کرده اند؟

بدون هیچ تعارفی می توان گفت که رئال بدون رونالدو قطعا رئال نخواهد بود. قطعا یک تیم بزرگ و یک تیم مدعی می ماند (همان طور که در تاریخ 116 ساله اش بوده) اما تفاوت رئال با رونالدو با رئال بی رونالدو مثل تفاوت رئال مادرید با بارسلوناست!

حالا که با کمال افتخار اعلام کردم که چرا “کریس فن” هستم به القاب دیگر خودم و امثال خودم در این روزها اشاره می کنم: “وطن فروش” بودن. با توجه به این که این اتهام و افترا را زشت و غیرقابل پذیرش می دانم پس از این جا به بعد لحنم تندتر خواهد شد.

به عنوان یک ایرانی وقتی بازی کره جنوبی، ژاپن، استرالیا و حتی عربستان (دو بازی آخرشان) در جام جهانی را می بینم از خودم خجالت می کشم. این که چرا ایران باید مثل یک موش ترسو دفاع کند و با وجود هفت سال کار کردن با یک مربی (که البته در جمع مربیان درجه دوی دنیاست) همچنان حرفی برای گفتن در فاز هجومی نداشته باشد. آن هم در حالی که دیگر کشور های آسیایی آبرومندانه بازی می کنند،نقشه ای برای حمله دارند و می دانند که چه کار می کنند. به دروغ ادعا می کنند ایران هجومی بوده اما روی پاتریسیو و ده خیا مجموعا چند سیو مقابل ایران داشتند؟!

از خودم خجالت می کشم که چرا استعدادهای فوتبال کشورم (علیپور، کاوه رضایی و …) باید هرز بروند تا کی روش با یک سیستم دفاعی زشت، مانع از آن شود تا فرصت دیده شدن در سطح جهان بدست بیاید. زمانی استعدادهای درجه یک فوتبال ایران مثل شجاعی، علی کریمی و … با درخشش در تیم ملی می توانستند خودشان را به دنیا معرفی کنند و نام ما را در سطح جهان بالا ببرند اما حالا آنها مجبورند در تیم ملی در محوطه جریمه خودی دفاع کنند و فرصت دیده شدن را از دست بدهند.

این که یک مربی بی چاک و دهان که حد و مرزش را نمی فهمد و به مربیان خودی و غیرخودی، هواداران پرشمار پرسپولیس، استقلال و … توهین می کند، توانسته با فشار به داور چهارم کاری کند که با الطاف داوری تیمش یک امتیاز بگیرد افتخار ندارد. بر خلاف چیزی که شبکه سه در گوشمان القا کرده، کل کارشناسان داوری دنیا (نمونه اش کلاتنبرگ، اورس مایر و …) گفته اند که صحنه مربوط به رونالدو اصلا احتیاجی به داور ویدئویی نداشت و اخراجی در کار نبود، هند پنالتی به سود ایران هم به اشتباه گرفته شده چون بازیکن پرتغال تعادل نداشت. این چیزی است که کل دنیا گفته است و اگر ما طور دیگری فوتبال را می بینیم یا الاغ هستیم یا خودمان را به خریت زده ایم.

دروغ هایی که فردوسی پور، میثاقی و … به خوردتان می دهد را دور بریزید. هیچ رسانه ای در هیچ کجای دنیا از ایران تعریف نکرده است. سبک نفرت انگیز دفاعی ایران را هیچ کس در دنیا دوست ندارد چون این سبک چندش انگیز به معنی مرگ فوتبال است.

اگر به خاطر دلایل فوق از هر تیمی که کی روش آن را هدایت می کند بدم می آید به معنی وطن فروشی نیست. وطن فروش کسی است که همه اشکالات فوق را می بیند اما چون کی روشی پور مغزش را شستشو داده به رونالدو توهین می کند و طرفدار یک موزامبیکی می شود که حتی در کشور خودش پرتغال هم شهروند درجه دو محسوب می شود و منفور است.

کی روشی پور اگر این گونه از کی روش حمایت می کند قطعا زیرمیزی هایش را به اندازه کافی گرفته است، شنونده باید عاقل باشد و فریب نخورد!

یادداشت از حامد فلاح