انگار همین دیروز بود که آقای خاص فوتبال با اتخاذ یک تصمیم عجیب آقای شماره 1 تیم را روی نیمکت نشاند و به جای او دروازه بان غیرمطمئن و البته نیمکت نشین را مسئول حفاظت از دروازه تیم (شما بخوانید قلب میلیون­ها هوادار) قرار داد. حضور آدان نشان داد که در صورت نبودایکر مقدس عملا بعد از مدافعان دیگر محافظی برای دروازه تیم وجود ندارد.

البته در همان دو سه بازی هواداران آدان را مورد نوازش قرار دادند، که البته به نظر می رسد قدری کم لطفی هم در حق وی شد، زیرا خود وی گفت که با تصمیم کادر فنی درون دروازه قرار گرفته و یک مادریدی است و برای کمک به تیم آمده و در مورد این تصمیم اصلا مقصر نیست.

پس از مصاحبه آدان و اعتراف وی به تعصب نسبت به باشگاه بود که سمت و سوی اعتراض ها به سرمربی تیم یا همان آقای خاص رفت. خوشبختانه با آن اخراج بود که مجدد کاپیتان مقدس به حفاظت از دروازه قلب هایمان بازگشت و سنگربان شماره یک شد. پای نحس آربلوآ بود که دست کاپیتان را شکست و حالا یک مشکل بزرگ بوجود آمده بود. تیم بزرگ اروپا عملا بدون دروازه بان بازی خواهد کرد.

برای چند بازی پیش روی تیم هیچ راه چاره ای جز تحمل وضع موجود نبود. اتفاقات آن چند هفته هرچند با یک تصمیم نابخردانه و نابجا رخ داد اما یک نتیجه بسیار مهم را در پی داشت. تیمی که می­خواهد برای قهرمانی در اروپا بجنگد باید نیمکتی مطمئن و بسیار پر زرق و برق در تمامی پست ها داشته باشد.

دیگو لوپز در ابتدا با ژست کمک به تیم به مادرید آمد. کاپیتان چند ماه نبود و مسئولیت خطیر سنگربانی بر عهده لوپز قرار گرفت. پس از بهبود کاپیتان اتفاق تازه ای درون دروازه تیم رخ نداد زیرا دیگر همه می دانستند که رابطه آقای خاص با کاپیتان اول تیم چگونه است. همه ناراحت بودیم. پس از باخت ورزشگاه وست فالن بود که همه مادریدی ها به اتفاق گفتند که اگر ایکر درون دروازه بود هیچگاه تیم 4 گل دریافت نمی کرد.

پس از رفتن آقای خاص امیدها برای بازگشت کاپیتان به دروازه بوجود آمد. همه لوپز را ذخیره ای مطمئن برای کاپیتان می دانستند و بر این گمان بودند که کارلتو تصمیمی مطابق قلب هواداران اتخاذ خواهد کرد. متاسفانه اتفاق دیگری رخ داد. همچنان دروازه بان شماره یک لالیگا لوپز بود. ا

لبته کادر فنی برای آنکه نشان دهند نمی خواهند قلب هواداران بیش از این شکسته شود،در کوپا و چمپیونزلیگ از کاسیاس به عنوان دروازه بان تیماستفاده شد. با از دست رفتن لالیگا، در فصلی که بردن سه گانه بسیار نزدیک بود، صدای اعتراضات بلند شد. لوپز متاسفانه تصمیمی برای رفتن ندارد. عم

لکرد کاسیاس در همان چند بازی چنان خیره کننده بود که تحسین همگان را در پی داشت. شاید اوج توپ گیری وی در بازی با شالکه 04 (ببخشید 6-1) بود. پس از عملکرد ضعیف مدافعان و رسیدن توپ مقابل دروازه همه انتظار یک گل را برای شالکه داشتند که ناگاه سیمرغ دروازه با پروازی زیبای خود باعث شد که تیم گل مساوی را دریافت نکرده و آن نتیجه تاریخی رقم بخورد. قعطا آن پیروزی با تعداد گل بالا و آن بازی را مدیون همان توپ گیری کاپیتان هستیم.

سر الکس فرگوسن گفته که یک دروازه بان خوب و مطمئن جایی که تیم نیاز دارد گل نمی خورد و باعث جلوگیری از حدود 30% شکست های تیم می شود. شما فرض کنید که یک تیم در طول یک فصلبجای 20 باخت 13 باخت داشته باشد، حال شرایط تیم به لحاظ امتیازی در جدول رده بندی یا حتی بازی های حذفی به چه صورت خواهد شد.

حال باید دید که در روزهای آتی ناپولی یا هر تیم دیگری سبب خیر می شوند یا معضلی با نام دیگو لوپز همچنان ادامه دارد. ما مادریدیسموها امیدمان به آینده و بازگشت کاپیتان به دروازه تیم است.

سلمان پارسا