مرجع خبری رئال مادرید : رونالدو در پورتو به عنوان کاپیتان پرتغال، جام لیگ ملت های اروپا را در کشور همسایه بالای سر برد. اولین دوره این تورنمنت جذاب بود که در سالهای فرد جانشین بازیهای دوستانه ای می شود که معمولا بدون هدف و صرفا برای درآمدزایی برگزار می شود. به همین خاطر هم پرتغال و هم رونالدو در این جام رقصیدند. آنها این افتخار را داشتند که اولین قهرمان های تورنمنت جدید ملی باشند. فراموش نکنیم که سه سال پیش پرتغال در پاریس، یورو را بالای سر برد. آنها توانستند فرانسه را بر خلاف پیش بینی ها شکست بدهند. رونالدو که تا رسیدن پرتغال به فینال نقش مهمی داشت در فینال صمدوم شد. او در مرحله گروهی با دبلش جلوی حذف مقابل مجارستان را گرفت، در نیمه نهایی یک گل بی نظیر و مهم با ضربه سر زد. اما این از کجا می آید؟ ساده است. رونالدو درجه یک است و به درخشش در رئال راضی نبود (450 گل، چهار چمپیونزلیگ، چهار توپ طلا و …) بلکه می خواست که این خوشحالی را در عرصه ملی هم تکرار کند آن هم برای کشوری که در طول تاریخ موفقیت ملی چندانی نداشت. تنها دوره طلایی پرتغال در دهه 60 با درخشش اوزه بیو یعنی “پلنگ سیاه” بود. کریستیانو تاریخ پرتغال را عوض کرد و حالا این تیم یک مدعی جدی برای کسب افتخارات و موفقیت های مختلف است.

در سمت دیگر سکه ، مسی قرار دارد. با وجود تاکید بر این که بهترین بازیکن تاریخ است، هرگز نتوانسته هیچ جامی را با آرژانتین در جام جهانی یا کوپا آمه ریکا کسب کند. فینال های از دست رفته ناکامی آنها از این حیث را ثابت می کند. المپیک پکن 2008 را برد اما مدال طلا به لطف درخشش دی ماریا بود. مسی می داند که کوپا آمه ریکا در برزیل هم قرار نیست که برای او آسان باشد چرا که موجی از انتقادها پیش روی او خواهد بود. مسی خیلی خوب است اما در روزهای بزرگ خبری از او نیست. در بارسا در چمپیونزلیگ های اخیر مقابل یووه، رم و لیورپول این اتفاق رخ داد و در یک دهه اخیر در همه بازیهای بزرگ آرژانتین هم همین ماجرا بوده است. رونالدو بهتر از مسی است. این را بر اساس تعصب یا علاقه شخصی نمی گویم. با توجه به عملکرد این دو در سطح باشگاهی و ملی می توان این را گفت. رونالدو در هر دو جبهه برنده شده اما وقتی نوبت تیم ملی یا روزهای بزرگ باشگاهی می شود خبری از مسی نیست…

توماس رونکرو