در رئال مادرید مدرن همیشه بازیکنان اسپانیایی بزرگی وجود داشته اند که درون و بیرون زمین خودشان را ثابت کرده اند.و در دهه پنجاه ، بازیکنانی مثل خنتو، مارکیتوس، ماتئوس و ساراگا در رئال بودند، در دهه شصت نوبت آمانسینو، زوکو، پیری و  ولازکز بود، در دهه هفتاد رئال مادریدی با کاماچو، خوانیتو و سانتیانا من را عاشق خود کرد، در دهه هشتاد غیرممکن بود که دسته بی نظیر پنج کرکس را فراموش کنیم، در دهه نود، هیرو و رائول نماد قدرت تیم بودند، در قرن بیست و یکم در دوران کهکشانی ها، نمی توان کاسیاس، بهترین دروازه بان تاریخ باشگاه و سرجیو راموس، قهرمان دسیما را کنار گذاشت.

برای این و به خصوص پس از رفتن رونالدو، این تصمیم درستی بود که رئال مادرید سعی کند که با اسپانیایی ها هویت جدیدش را بسازد. بازیکنانی نظیر فابیان، سبایوس و رگیلون  می توانند رئال مادرید با یه یک محصول ملی تبدیل کنند. بازیکنانی که همزبان صحبت می کنند و به خوبی وزن این پیراهن را می فهمند. امیدواریم که ستارگان جهانی (به خصوص امباپه) بیایند اما نباید اصلمان را فراموش کنیم.

توماس رونکرو