حمیدرضا صدر- بازیکنان وارد زمین شده‎اند ولی همه به او نگاه می‎کنند. عکاس‎ها دوره‎اش کرده‎اند. دوربین‎های تلویزیونی نشانه‎اش رفته‎اند. مرد سیاهپوش پس از سی و هفت روز محرومیت روی نیمکت بازگشته. همان مرد سراپا سیاهپوش. مردی با نعره‏‎های بلند. با مشت‎های گره کرده. او برابر سویا سرانجام روی نیمکتش بازگشته. “ال چولو / El Cholo “از بند رهایی یافته. وارد که شده فریادها بالا رفته‎اند و بالاتر “… اوله، اوله، چولو سیمونه”. شعار “… پشت سرت ایستاده‎ایم ال چولو” بیشتر شده و بیشتر. همان شعار کرکننده دیرآشنای ویسنته کالدرون. شعاری بازتابنده شور و مبارزه جویی از نوع دیگو سیمونه‎ای و آتلتیکو مادریدی. ال چولو دست‎هایش را بالا برده، چرخی زده و سپس مشتش را گره کرده. ال چولو خوب می‎داند چگونه با چند حرکت ساده نشان دهد اهل جنگ است. خوب می‎داند چگونه به طرفداران آتلتیکو نشان دهد از رئالی‎ها و بارسایی‎ها ترسی به دل راه نداده. همان چیزی که آتلتیکویی‎ها را شیفته‎اش کرده. بیقرارش. سیمونه همیشه گفته “آن چه بهتر از خود بازی‎ها و پیروزی‎های بوده‎اند حال و هوای ویسنته کالدرون بوده” و طرفداران هم گفته‎اند ویسنته کالدرون در این فصل بدون سیمونه آن حال و هوا را نداشته.

حالا ال چولو از آن بالا پایین آمده و دوباره بالا رفته. با گوشی در دست. گفته از آن بالا بهتر زمین را می‎بیند. گفته از آن بالا قدرت حریفانش را موشکافانه‎تر تشخیص می‎دهد. گفته لغزش‎های پسرانش را بهتر زیر ذره بین می‎برد. آمده تا دریابد چرا آتلتیکو طی دو دیدار پنج گل از المپیاکوس و سلتا ویگو دریافت کرده. چرا پسرانش یک روز خیلی خوب هستند و یک روز خیلی بد. آمده دریابد چرا مویا در غیابش کنار زمین پنج گل خورده. ال چولو برابر سویا بازگشته. سویایی که طرفداران آتلتیکو از آن نفرت دارند، نفرت. برابر باشگاهی که مدیران آتلتیکو از مدیرانش حالشان بهم می‎خورد. حریفان سنتی آتلتیکو نه فقط رئال و بارسا بلکه سویا و والنسیا هستند. دو باشگاهی که برای سهمیه‎های اروپایی همیشه خار چشم آتلتیکو بوده‎اند. سویا لیگ را خب شروع کرده. سازمان یافته. قوی. بی‎شکست و با فقط سه گل خورده. ولی اونای امری مربی سویا محتاطانه تیمش را روانه میدان کرده. با نشاندن دولفو و بانگا روی نیمکت و فرستادن سه هافبک دفاعی به میدان. بازی که شروع شده آن‎ها دریافته‎اند نبرد با این آتلتیکو چقدر سخت است. چقدر دشوار. گادین و میراندا در قلب دفاع شکست ناپذیر بوده‎ا‎ند و تیاگو مندس جلوی‎شان معرکه. آتلتیکو تاخته و تاخته. حمله کرده و حمله. کوکه از راست، توران از چپ و کاپیتان گابی از میانه میدان. آن‎ها یازده نفر نیستند. آن‎ها دوازده نفر هستند. سیمونه هم آن جا است. همان جا.

کوکه در دقیقه نوزده گل زده. سائول پیش از پایان نیمه گل دوم را. آتلتیکو در نیمه دوم باز هم حمله کرده و حمله سویا نتوانسته فاصله را کم گند. رائول گارسیا هفت دقیقه به پایان گل سوم را زده. رائول خیمننز جای ماریو ماندزوکیچ راهی میدان شده. همان مهاجم مکزیکی که پنهان نکرده طرفدار رئال مادرید است. سیمونه دستش را گردن خیمنز انداخته و چیزی در گوشش نجوا کرده. خیمننز وارد شده و گل چهارم را زده. با ضربه سر. اولین گلش برای آتلتیکو را. نتیجه شده چهار صفر و او چنگی به پیراهنش زده و بوسه‎ای بر نشان باشگاه آتلتیکو. طرفداران برایش هورا کشیده اند. اوله، اوله، اوله….

بازی با چهار گل به سود آتلتیکو تمام شده. چهار صفر. سویا تا پیش از بازی فقط سه گل طی فصل خورده بود و حالا چهار گل خورده. چهار. چهار. چهار. سویا به بند آمده. جان کنده. بی ثمر. بی اثر. بی نتیجه. سویا زانو زده. سویا نخستین شکست فصل در لیگ را پذیرفته. سه گل از چهار گل طی ضربه‎های ایستگاهی به ثمر رسیده‎اند. ده گل از دوازده گل آتلتیکو در لیگ با نواخته شدن ضربه‎های ایستگاهی به ثمر رسیده‎اند. ضربه‎های کرنر برای آتلتیکو بدل شده‎اند به ضربه‎های پنالتی. بازی که تمام شده سیمونه پاسخ خبرنگارها را با جمله “…وقتی تعداد ضربه‎های ایستگاهی تان پرشمار می‎شود یعنی حمله کرده و قوی‎تر ظاهر شده‎اید” داده.

تیتر روزنامه آس همان چیزی بوده که دل طرفداران آتلتیکو را به وجد آورده “… ال چولو بازگشته، آتلتیکو بازگشته”. آن‎ها می‎گویند نبرد‎های لالیگا دو نیمه نخواهد بود. به رئال مادرید و بارسلونا محدود نخواهند شد. می‎‏گویند ال چولو گریبان کارلو آنچلوتی و لوئیس انریکه را خواهد چسبید. می‎گویند آتلتیکو برای قهرمانی خواهد جنگید. برای حفظ جامی که با شایستگی آن را به چنگ آورد. می‎گویند “… به ال چولو نگاه کنید، ال چولو”.

* این مقاله به خواست دکتر صدر از سایت “1ورزش”  بازنشر شده است.