وقتي تاريخ رو ورق ميزنيم به تيم هاي زيادي مي رسيم كه انقدر خودشون بالا مي كشند تا حريف اصلي رئال مادريد بزرگ محسوب بشن …
 ميان و با تيمي كه وقتي كلمه ي افتخار به گوشمون مي خوره اسم اون تو ذهنمون نقش مي بنده مبارزه اي جانانه انجام ميدن …
و حالا بعد از بارسا قرعه به نام اتلتيكو مادريد افتاده ، همشهري اي كه همه جور تحقيري رو تحمل كرد تا بالاخره روز هاي خوشش با ديگو سيموئنه ي جنگ طلب از راه برسه .
سيموئنه ي آرژانتيني و جوان تيمي ساخته كه هيچكس نتونه دست كمش بگيره و همه مي دونن كه چه قدرتي داره …!
حالا در صف اول دشمنامون حريفي رو ميبينيم كه شايد هيچ وقت فكر  نميكرديم به قدري پيشرفت كنه كه توان تن به تن شدن با ما رو داشته باشه .
بايد بپذيريم كه اتلتيكو مادريد ِ چغر و بد بدن امسال از هميشه قويتر و خطرناك تره ، اونا اول فصل  سوپر كاپُ از چنگمون در آوردن ، تو لاليگا به بدترين شكل دبلمون كردن ، از جام حذفي هم كنار گذاشتنمون و حالا فقط و فقط در انديشه ي انتقام به خاطر فينال دراماتيك ليسبون اند …
ولي حالا ديگه شرايط به نسبت چند ماه پيش فرق كرده …
چون همه ي بازيكنا به اين بازي رسيدن و دست مربي از هميشه باز تره .
اسم تورنمت همه رو ياد رئال مادريد ميندازه.
چون مربيمون استاد تو چمپينزليگِ
چون ما كاسياس ، رونالدو  و  ررررراموس (٩٢:٤٨) رو داريم و مي خواييم كاري بكنيم كه تا حالا هيچ تيمي موفق نشده انجامش بده ، ما مي خواييم ثابت كنييم كه ميشه با ١٨ امتياز اول گروه شد و از قهرماني دفاع كرد .
رئال مادريد مي خواد به همه اثبات كنه كه حد و مرز ، چندتا كلمه بيشتر نيست .
ولي با تمام اين حرف ها نبايد فراموش كنيم كه فوتبال هيچ قانوني نداره و هميشه بايد به رقيب احترام گذاشت ، حتي اگه از حريفت متنفر باشي و اون همشهري بي اخلاقت باشه ….
به هر حال ، قلب هاي ما سفيد خواهد ماند ، فارغ از هر نتيجه اي ، ما در هر صورت قدر دان كارلو ي دوست داشتني و آرام مي مانيم و يادمان هست او بود كه به انتظار ١٢ ساله ي ما پايان داد و لادسيما ي افسانه اي رو برامون به ارمغان آورد .
ما به احترام بازيكنامون مي ايستيم (فارغ از هر نتيجه اي)…
مهدی ایلخانی پور