این روزها حال و هوای رئال اصلا خوب به نظر نمیرسه یا حداقل اکثر ماها این حس رو داریم. متاسفانه خبری از خریدهای پر سر و صدا نیست. بدتر از اون مشکل بزرگتری برای کاپیتان های اول و دوم تیم داریم. یه جمله معروف هستش که میگه فوتبال یعنی زندگی. منم با این جمله موافقم چون هرچند که روزهای خوبی هم وجود داره اما روزهای بد هم هستن. مثلا اگه پارسال همین موقعها از طرفدارای رئال می پرسیدی فوتبال یعنی زندگی سریع بهت می گفت آره، چقدر هم زندگی خوب و شیرین و لذت بخشه. اون روزها تیم به دسیما رسیده بود، تازه جیمز هم اعلام کرده بود که فقط رئال ولاغیر، کروس هم فقط اسم رئال رو نیاورده بود وگرنه همه می دونستیم که بازیکن فصل بعد تیممونه. همه چیز خیلی عالی بود، اما چند هفته بعد دیماریا رفت منچستر بعدش هم ژابی آلونسو اون کارو با دل طرفدارا کرد و از تیم رفت. فصل که شروع شد نتایج ضعیف شروع شدن. همه ناراحت و مغموم بودیم. همش دنبال مقصر که چرا دی ماریا رو فروختن، چرا ژابی رفت و از این دست حرفا. تا اینکه 22 برد پیاپی فرارسیدن. بعدش یه مسافرت نابجا برای دلارهای عربی و اون خاطره بد بازی با میلان و شروع افت تیم. چیچاریتو عملا فوتبالش رو در اروپا تمام شده می دید و همه از تیم اول شهر مادرید ناامید شده بودن. روزگار گذشت تا اینکه چیچاریتو برامون یه گل جلوی اتلتیکویی ها زد و شد قهرمان تیم، هرچند که اصلا باهاش خوب برخورد نشد اما واقعا دل همه مادریدی ها رو شاد کرد. بعدش هم که موراتای خودمون که تا قبل از مرحله نیمه نهایی 2 تا گل زده بود 2 تا گل نابجا به تیم سابق خودش زد و باعث حذف تیم از لیگ قهرمانان شد. لالیگا هم که تو دستان بارسا بود. سوارز که قبلا عاشق رئال بود داشت تو بارسا برای خودش آقایی می کرد و آخر سر شد یکی از ارکان سه گانه بارسا. اصلا حرف من این نیست که افسوس نیومدن یه بازیکن پر حاشیه و دایو زن قهار مثل سوارز رو بخوریم، یا اینکه مثل بازی فیفا عمل بکنیم و بگیم آگوئرو. واقعیت اینه که دخه آ هرچقدر هم که بگن دروازه بان خوبیه اما بازم کاسیاس نمیشه. هیچ مدافعی رو در تاریخ فوتبال نمی تونید اسم بیارید که تا قبل از 25 سالگی کلی افتخارات متعدد در حد راموس کسب کرده و فقط بودنش در زمین روحیه بازیکنای تیم رو بالا می بره. هرچند رفتن آنچلوتی برامون خوش آیند نبود اما روی بنیتز خیلی خوب تبلیغ شد و الان همه اونو ی مربی نجات دهنده می دونن. همین تصور ایجاد شده کلی روحیه تیم رو بالا می بره. هرچند که همه می دونیم کافی نیست اما در مقطع فعلی لازمه.

نمی خوام در مورد خریدهای احتمالی و مسائل فنی نظر بدم چون خودمو در حدی نمی بینم که بخوام فوتبال رو برای شما فوتبال دوستان تحلیل کنم. ولی این نکته رو لازم می دونم یادآوری کنم که اگه امروز در لالیگا دوتا رقیب به نامهای بارسا و اتلتیکو برای رئال وجود داره، حدود 14-15 سال پیش والنسیا رقیب ما بود. حدود 30 سال پیش لاس پالماس رقیب ما بود. البته لاس پالماس در اروپا هم رقیب ما بود. اون روزها که قطعا هیچ کدوممون چیزی ازش یاد نداریم، ستاره سرخ بلگراد یا لوکوموتیو مسکو رقیب ما در اروپا بودن اما امروز دیگه اسمی ازشون نیست. بیاید باور کنیم که طرفدار بهترین تیم تاریخ فوتبال جهان هستیم و این روزها که اصلا خوب نیستن هم جزئی از فوتبال یا همون زندگی هستن. بیایم باور کنیم که “پیراهن رئال سفید است، این پیراهن ممکن است گلی، عرقی یا حتی خونین شود اما هیچ گاه شرمسار نمی شود”

سلمان پارسا