حس شیرین هفته
برای هوادارانی که در دو دهه اخیر رئال مادرید را دنبال می کنند، بردن لالیگا به شدت نادر و البته شیرین و ارزشمند است. در این سالها عادت کرده بودیم که بارسایی ها به ما بگویند که ارزش لالیگا بالاتر از چمپیونزلیگ است چون لالیگا تورنمنتی است که با ثبات هفتگی به دست می آید و چمپیونزلیگ بر اساس اتفاقات لحظه ای. نمی گویم که شیفته قهرمانی اروپا نیستم اما برای روکم کنی بارسایی ها هم که شده، به شدت از قهرمانی لالیگا ذوق زده می شوم. در حدود بیست و اندی سال طرفداری رئال مادرید فقط هفت قهرمانی لالیگا دیده ام (فقط یکی بیشتر از چمپیونزلیگ!) و به همین خاطر این که رئال مادرید هفته به هفته به قهرمانی لیگ نزدیک تر شود، برایم بسیار لذت بخش است. قهرمانی لالیگا به معنی گرفتن یک جام مستقیم از رقیب هم هست چرا که به طور مثال اگر رئال قهرمان اروپا نشود، ممکن است هیچ تیم اسپانیایی دیگر هم قهرمان نشود اما وقتی که رئال قهرمان لیگ شد به این معنی است که مستقیما یک جام را از دست بارسا یا اتلتیکو ربوده است. قهرمانی لالیگا برای بارسایی ها به حدی زور دارد که لاپورتا و ژاوی هفته ای دو بار می گویند که به کسب ان امید دارند. اگر تیمی هنوز به قهرمانی لالیگا امید داشته باشد، سویا به عنوان تیم دوم جدول است نه تیمی که با کرایه پاراگلایدر هم نخواهد توانست به آن بالابالاها برسد! به همین دلیل است که درک نمی کنم چرا برخی هواداران رئال به جای خوشحالی از این که تیمشان هر هفته به قهرمانی لالیگا نزدیک تر می شود، فقط غر می زنند و غر می زنند. اگر مثل بعضی ها 18 امتیاز تا صدر جدول لالیگا فاصله داشتید و با تیم هایی نظیر ستاره سرخ و براگا برای کسب جام رقابت می کردید، چه می خواستید بگویید؟

بی دقت هفته
با دیدن بازی رئال و رایو شاید خیلی ها مثل من از این که کاسمیرو را در بازی برگشت در پاریس نمی بینند، خوشحال شدند. در این فصل تعداد بازیهای ضعیف بازیکن برزیلی بیشتر از بازیهای خوبش بوده است، دلیلش هم واضح است: نداشتن رقیب. مدیران رئال سالهاست که برای بازیکن برزیلی جایگزین یا رقیبی نمی خرند و همین باعث شده که کاسمیرو کاملا مطمئن باشد که جایگاهش در خطر نیست و هر چقدر هم پراشتباه، بی دقت و بی احتیاط بازی کند، کسی جایش را نمی گیرد. آنچلوتی از بازیکن برزیلی استفاده می کند چون گزینه دیگری وجود ندارد. قطعا فدریکو والورده شایسته حضور در ترکیب است اما پست اصلی فده به جای کروس است نه به جای کاسمیرو. از طرفی اگر کروس به پست هافبک دفاعی برود، قابلیت های تخریبی کافی را در این پست نخواهد داشت پس باید دعا کنیم که کروس-فده-مودریچ در مقابل پاریس ضعفی از خود بروز ندهد تا کاسمیرو بفهمد که جایگاهش تثبیت شده نیست. مثلث کاسمیرو-کروس-مودریچ 98 سال سن دارند اما به جز لوکا دو تای دیگر در برخی بازیها افت فاحشی دارند. قطعا آنچلوتی هم دوست دارد که از خط هافبکی که در سن مامس و پارک دو پرنس فاجعه به بار آورده، استفاه نکند اما وقتی نیمکت را کاماوینگا (با کمترین تجربه ممکن) و سبایوس (که حتی آرسنال هم اصراری به حفظش نداشت) و ایسکو (بازیکنی نیمه بازنشسته) تشکیل می دهند، فکر کردن به استفاده از آنها مثل این است که بخواهی سوار پراید شوی و با بنز کورس بگذاری. آنچلوتی ابزار ایجاد تغییر را ندارد و به همین خاطر است که عبور از پی اس جی بیشتر به سان یک معجزه می ماند.

شب شیرین هفته
دوستان بارسایی ما تصور می کنند که از پیشروی هایشان در لیگ اروپا ناراحت می شویم اما راستش را بخواهید از خدایمان است که آنها همین طور بالا و بالاتر بروند چرا که هر چقدر بالاتر بروند، دوستان مجرد رئالی شب جمعه های سرگرم کننده تری دارند. آنها خیلی اصرار دارند که تورنمنت درجه سه ای نظیر لیگ اروپا را یک رویداد بزرگ جلوه بدهند اما تا جایی که می دانیم حریف بعدیشان تیم سیزدهم لیگ ترکیه است! حتی حضور بارسا در این تورنمنت هم مایه شعف و خوشحالی ماست پس تا جایی که می توانید پیش بروید که از دیدنتان در این تورنمنت بیشتر و بیشتر لذت خواهیم برد.

حامد فلاح