مرجع خبری رئال مادرید: صورت، آینه روح است، و چهره امباپه در سن مامس نشان از ترس داشت. نه فقط پیش از ضربه پنالتی، که مسئولیتی سنگین بر دوش او بود، چرا که آمار نشان می‌دهد در این زمینه بازیکن بزرگی نیست. مأموریت زدن پنالتی برای او به باری سنگین تبدیل شد، و وقتی توپ را برداشت، حالتی داشت که انگار می‌گفت: «کارلتو، این را از من دور کن.» اصرار بر اینکه امباپه پنالتی‌ها را بزند تا اعتماد به نفس پیدا کند و آمارش بهتر شود، می‌تواند نتیجه عکس بدهد. چهره کیلیان در تمام مسابقه شبیه شعری غمگین بود؛ هر بار که در برابر گوروسابل یا ویویان شکست می‌خورد، هر بار که دریبل‌هایش جواب نمی‌داد، و هر بار که با بی‌میلی برای پرس کردن حریف می‌دوید، بدون اینکه حتی آنها را به دردسر بیندازد. این امباپه‌ای بود رنجور، افسرده و مضطرب که واقعیت کنونی‌اش را نشان می‌داد: اینکه چقدر سخت است ستاره بودن در اینجا.

رئال مادرید به طور کلی با ترس وارد “لا کاتدرال” شد، انگار بازیکنان از برتری تیم پرانرژی اتلتیک آگاه بودند. در لحظاتی به نظر می‌رسید که تنها برنامه تیم، محافظت از خود است، اما حتی برای این کار هم اشتیاق لازم است. روی نیمکت، آنچلوتی بی‌رمق به نظر می‌رسید و می‌دید که آخرین آزمایشش هم مانند آزمایش‌های قبلی بی‌نتیجه است. همچنین روی نیمکت، حالت نگران مودریچ نشان می‌داد که او نیز متوجه شده چقدر سخت خواهد بود تغییر این روند. این ترس حتی به جایگاه ویژه هم رسیده است، چرا که تقویم رحم ندارد و رسیدن به ماه فوریه حتی برای آنچلوتی هم می‌تواند طاقت‌فرسا باشد.

خسوس گایگو