مرجع خبری رئال مادرید: کلید موفقیت در پست جناح راست است و چالش اصلی، رقابت شدید در این پست. جایی که گولر بهترین عملکردش را ارائه می‌دهد، در نقش وینگر راست است. فضایی برای دویدن دارد، ضرباتش را به خوبی تنظیم می‌کند و بار سنگینی در خلق موقعیت‌ها روی دوشش نیست. تخصص او در پاس‌های آخر است؛ مانند چوب جادویی است که کم‌ظاهر می‌شود اما هر بار که ظاهر می‌شود، حیرت‌آور است. کیفیت بر کمیت. مشکل اینجاست که در رئال مادرید، پست هافبک پشت مهاجم عملاً وجود ندارد، یا به ندرت دیده می‌شود. این موضوع باعث می‌شود آردا میان پست‌ها سردرگم شود؛ از فعالیت در خط میانی تا درخشش در جناح. دو روی سکه‌ی بازیکنی که اکنون در مرحله‌ای جدید از پیشرفت خود قرار دارد؛ یک دگردیسی.

مشکل این است که او در نقش هافبک میانی قانع‌کننده نیست. دو دلیل اصلی وجود دارد: اول اینکه او فاقد آن مکث و آرامشی است که یک هافبک بازی‌ساز نیاز دارد. او تمایل به دریبل یا پاس‌های میان خطوط دارد که در این پست منجر به از دست دادن توپ‌های زیادی می‌شود. این ریسک در پست‌های هجومی قابل قبول است، اما نه در نقش هافبک میانی. دلیل دوم، ضعف دفاعی اوست. اولین گل وایکانو این ضعف را برجسته کرد: او در دفاع به عقب برنگشت و اونای لوپز بدون هیچ مقاومتی با ضربه سر گلزنی کرد. مسئولیت آن بازیکن با او بود و چنین غفلت‌هایی از او زیاد دیده می‌شود.

اما همه چیز وقتی تغییر می‌کند که در پست‌های هجومی‌تر بازی کند. اینجا نکته اصلی ماجراست. او باید در جایگاه طبیعی خود بازی کند. آنچلوتی در نوامبر ۲۰۲۳، قبل از اولین دعوت او به تیم، گفت: «او بازیکنی هجومی است: می‌تواند به‌عنوان هافبک پشت مهاجم، مهاجم نوک، وینگر راست… و حتی هافبک میانی بازی کند.» با این حال، هنگام اشاره به نقش هافبک میانی، با کمی تردید و اکراه حرف می‌زد، انگار که خودش هم می‌دانست این پست مناسب او نیست.

اشتباهات گولر زمانی که در این پست بازی کرده، نتیجه حضور او در موقعیتی غیرطبیعی برایش بوده است. اما هر وقت در جناح راست بازی کرده… همه چیز تقریباً عالی پیش رفته است. در دو بازی اخیرش بهترین عملکرد فصل خود را نشان داد: مقابل مونتیلیوی (جایی که گل زد و با فریادی از سر آرامش توجه همه را جلب کرد) و بوتارکه (با یک پاس گل). وقتی به خط کناری می‌چسبد، مثل یک هنرمند حرکت می‌کند. با اطمینان روبه‌روی حریف قرار می‌گیرد، بدون ترس شوت می‌زند و در موقعیتی مناسب برای ارسال پاس‌های کلیدی قرار دارد. در این پست احساس راحتی می‌کند.

اینجاست که کلید موفقیت نهفته است و آنچلوتی هم این را می‌داند. او هفته‌هاست که در این پست او را آزمایش می‌کند و به نتیجه‌گیری رسیده است، هرچند هنوز انتقاداتی به او دارد. او پس از بازی در آنفیلد گفت: «می‌توانست تصمیمات بهتری بگیرد، چون کیفیت این کار را دارد. جوان است و به تجربه نیاز دارد؛ همین و بس.» در آن شب، گولر در چندین صحنه با عجله و بی‌دقت شوت زد. او پرشور بود، اما کمی بی‌نظم. این که جناح راست بهترین پست اوست، به این معنی نیست که او در آنجا بی‌نقص عمل می‌کند.

با این حال، این پستی است که او بیشتر دقایق بازی را در آن خواهد گذراند. چالش اصلی‌اش، همان مشکلی است که دیگران هم دارند: رقابت. رودریگو در اولویت است و در غیاب او، براهیم که این روزها در اوج است و اعتماد بیشتری از آنچلوتی جلب کرده است. گولر هنوز راه درازی در پیش دارد. با این که تنها پنجمین بازیکن کم‌بازی کرده تیم است (۶۷۶ دقیقه)، هنوز نتوانسته آنچلوتی را قانع کند. اما این نسخه جدید از گولر در جناح راست، در حال پیشرفت و نمایش است.