مرجع خبری رئال مادرید : آس در گزارشی نوشت: دنی سبایوس، یا چگونه می‌توان در 132 روز مسیر زندگی را تغییر داد. چرخشی 180 درجه‌ای با دربی‌ها به‌عنوان معیار. بین اولین دربی فصل و دومین دربی، دو دنیای کاملاً متفاوت وجود دارد. بین یکی که از روی نیمکت و مصدومیت (شش بازی غیبت به دلیل پیچ‌خوردگی مچ پا) دنبال شد و دیگری که حالا او یکی از مهره‌های کلیدی خواهد بود. از یک بازیکن حاشیه‌ای تا تبدیل شدن به عنصری حیاتی. “جایی که برخی شرایط را دشوار می‌بینند، ما به دنبال فرصت هستیم”، این را او پس از تمدید قراردادش گفت. با تلاش و صبر، فرصتش را پیدا کرد. راه سختی بود، مصدومیت‌ها و ترافیک در ترکیب تیم، مسیرش را پیچیده کرد، اما او به جلو آمد و از هر فرصتی که به دست آورد، نهایت استفاده را برد. حضورش روی نیمکت مقابل لگانس در کوپا دل ری یک پسرفت نبود، بلکه یک برنامه‌ریزی بود. استراحتی برای رسیدن با تمام توان به روز مهم دربی. از تنها یک حضور در ترکیب اصلی در 17 بازی ابتدایی فصل، به 11 حضور در 19 بازی اخیر، پنج بار در شش دیدار گذشته. حالا فیکس شدن یک استثنا نیست، بلکه یک روند است. شورش با پاداش.

جدایی کروس، پوشش ضعف‌های دفاعی با حضور شوامنی، مشکلات فیزیکی کاماوینگا و مودریچی که بیشتر نقش تعویضی دارد… همه این‌ها فرصت‌هایی ایجاد کردند که سبایوس از آن‌ها عبور کرد. با فوتبالی آرام‌تر، کمتر متکی به دریبل و حرکت، و بیشتر بر پایه دقت و کنترل بازی. فوتبالی که بیشتر شبیه به مدل آلمانی است، کمتر از اوتررا و بیشتر از گریفسوالد. و البته با تأثیرات سبک ایتالیایی؛ در بازی او حالا نه‌تنها حرکت رو به جلو وجود دارد، بلکه پرسینگ و بازی تدافعی هم تقویت شده است. سبایوس بیشتر توپ‌ربایی می‌کند (۸.۶ بازیابی توپ در هر بازی در مقایسه با ۷ فصل گذشته) و در توزیع توپ بهتر شده است: میانگین پاس‌های او افزایش یافته (۸۵.۵ در مقایسه با ۷۴.۶) و دقت پاس‌هایش نیز بالاتر رفته است (۹۵.۴٪ در برابر ۹۰.۸٪). و این پیشرفت‌ها بدون کاهش پاس‌های عمقی (۹.۱ در مقایسه با ۶.۴ در فصل قبل) اتفاق افتاده است.

در مقابل، تعداد پاس‌های کلیدی (۰.۱۴ در برابر ۰.۳۶)، شوت‌ها (۰.۲ در برابر ۰.۸)، دریبل‌ها (۰.۵ در برابر ۱.۵) و پیشروی‌هایش (۱۲.۱ در برابر ۱۲.۶) کاهش یافته است. اما در تیمی مثل رئال مادرید که بیشتر به حمله فکر می‌کند تا دفاع، کمتر در این زمینه‌ها، یعنی بیشتر در کنترل بازی. فرایند رشد و بلوغی که نارضایتی‌های آنچلوتی از کمبود دقایق بازی سبایوس را از بین برده است. حالا که فرصت بازی دارد، با قاطعیت از آن استفاده می‌کند: “این یکی از لحظاتی است که بیشترین اعتمادبه‌نفس را از زمان پیوستنم به این تیم دارم. باید به کارم ادامه دهم تا تصمیم را برای مربی سخت کنم.”

و حالا او با نقشی کلیدی در دربی حاضر می‌شود… برای رئال مادرید. اما این امکان وجود داشت که داستان طور دیگری رقم بخورد. چرا؟ به خاطر یکی از آن “چه می‌شد اگر…”‌های بی‌پایان دنیای فوتبال. اتلتیکو مادرید چندین بار به دنبال جذب او بود. سه بار در طول دوران حرفه‌ای‌اش، آن‌ها برای جذب او اقدام کردند. در نهایت، در سال ۲۰۱۷، رئال مادرید با پرداخت ۱۶.۵ میلیون یورو او را از بتیس جذب کرد، در حالی که اتلتیکو نیز یکی از رقبای جدی برای امضای قرارداد با او بود.

علاقه اتلتیکو البته چیز جدیدی نبود. در تابستان ۲۰۱۶، سبایوس بیش از هر زمان دیگری به امضای قرارداد با آن‌ها نزدیک شده بود، اما در نهایت انتقال عملی نشد. نه آن زمان، نه بار دوم، و نه حتی در سومین تلاش که در جریان مذاکرات تمدید قراردادش در تابستان ۲۰۲۳ اتفاق افتاد. در حالی که قرارداد سبایوس رو به پایان بود، اتلتیکو مجدداً یکی از گزینه‌های جدی او بود، اما در نهایت، او تصمیم گرفت با رئال مادرید تمدید کند و تا سال ۲۰۲۷ در این تیم بماند.

و حالا، روز شنبه، او مقابل تیمی بازی می‌کند که سه بار می‌توانست خانه‌اش باشد. و مقابل مربی‌ای که شاید زمانی هدایتش را بر عهده داشت. این اولین رویارویی پس از جنگ لفظی یک ماه پیش بین آن‌هاست. پس از پیروزی جنجالی رئال مادرید مقابل سلتا در کوپا دل ری، سیمئونه با کنایه گفت: “این اتفاقی است که آن‌ها ۱۰۰ سال است انجام می‌دهند، نمی‌دانم چرا متعجب شده‌اند.” دو روز بعد، آنچلوتی با طعنه پاسخ داد: “این‌ها همان زخم‌هایی هستند که دردشان همچنان باقی است.” اما این سبایوس بود که حرف آخر را زد: “فکر می‌کنم سیمئونه هنوز از شکست در دو فینال لیگ قهرمانان مقابل رئال مادرید عبور نکرده است.” و البته سیمئونه هم ساکت نماند: “وقتی آن‌ها در تیم‌های دیگری بودند (اشاره به آنچلوتی در بایرن و سبایوس در بتیس)، نظرشان چیز دیگری بود.”

حالا، این دو دوباره در برنابئو به هم می‌رسند. یک دربی که نیازی به هیجان اضافی ندارد، اما این جنگ‌های لفظی، چاشنی بیشتری به آن اضافه کرده است.