مرجع خبری رئال مادرید : برنابئو همیشه برای شب‌های چمپیونزلیگ که نیاز به بازگشت و جبران نتیجه است، چراغ‌های نئون خود را روشن می‌کند و لباس‌های طلایی و الماس‌نشانش را از کمد بیرون می‌آورد. این یک عادت همیشگی، هیجان‌انگیز و خاص این استادیوم است. چطور می‌توان آن بازگشت‌های رؤیایی مقابل پاری سن ژرمن (درست است، مسی؟)، منچسترسیتی (پپ، همیشه در قلب‌های سفید ما جا داری) یا بایرن مونیخ (خوسلو، تا ابد قدردان هستیم) را فراموش کرد؟ و البته، نمی‌خواهم شما را با خاطرات شب‌های جادویی دهه 80 خسته کنم، اما در نسل من کسی آن پیروزی 6-1 مقابل اندرلخت را فراموش نمی‌کند (با هت‌تریک باشکوه بوتراگنیو)، یا بازگشت معجزه‌آسا مقابل مونشن‌گلادباخ با برد 4-0 (آن گل سانتیانا در آخرین لحظه، ما را به بهشت پایتخت رساند) و دو بازگشت تاریخی مقابل اینتر (3-0 و 5-1، که دومی با وقت‌های اضافه همراه بود).

کامبک زدن در برنابئو مثل این است که در میان گروهی از کوسه‌های سفید یک قطره خون تازه در آب بریزید… هواداران حتی از این هیجان لذت می‌برند و با آدرنالین بالا به استادیوم می‌آیند تا تیم را به جلو برانند.

اما این بار، شرایط کمی متفاوت است. حتی تساوی هم کافی است. احساس عجیبی است که امشب وارد سکوهای استادیوم شوی و با خودت فکر کنی: باید تیم را مثل یک بازگشت 3-0 عقب‌افتاده تشویق کنم؟ از همان ابتدا داور را تحت‌فشار بگذارم تا در تصمیم‌های حساس دچار تردید شود؟

تیم باید از همان لحظه ورود به زمین طوری بازی کند که انگار زدن گل اول، بلیت صعود به مرحله یک هشتم  است. نباید هیچ تردیدی داشت. باید با تمام قوا جلو رفت. با امباپه، وینیسیوس، رودریگو و جود بلینگام در خط حمله. فقط باید برد!

توماس رونکرو