مرجع خبری رئال مادرید : فوتبال در ورزشگاه متروپولیتانو به سطح جدیدی از کوچک‌سازی خود رسید، گویی در مسیر تبدیل شدن به یک بازی میکروسکوپی است. اکنون وارد مرحله‌ای مولکولی شده است. از اتاقی پر از صفحه‌نمایش در دفاتر یوفا در نیون سوئیس، در فاصله ۱,۴۱۴ کیلومتری از مادرید، تصمیم گرفته شد که خولیان آلوارز در هنگام زدن ضربه پنالتی در تقابل اتلتیکو-رئال مادرید، دو بار توپ را لمس کرده است. مارچینیاک، داور سرشناس لهستانی که فینال جام جهانی ۲۰۲۲ قطر را قضاوت کرد، ابتدا این گل را پذیرفت، اما بلافاصله توسط نظام تکنولوژیکی‌ای که بدون بازگشت بر فوتبال تسلط یافته، کنار گذاشته شد، بی‌صدا و بی‌قدرت، در حالی که تحت سلطه‌ی فرقه‌ی جدیدی به نام فناوری، به یک تماشاچی ساده تقلیل یافت.

VAR با این وعده وارد فوتبال شد که مناطق خاکستری این بازی را روشن کند؛ فوتبالی که جذابیتش تا حدی به مقاومت در برابر سخت‌گیری‌های بیش از حد علمی و ریاضی بستگی داشت. در حقیقت، همین مناطق خاکستری و تفسیرپذیر، روح اصلی محبوب‌ترین بازی جهان را شکل داده‌اند. قانونی که پر از درایت و منطق بود، این فضا را باز می‌گذاشت. بحث‌ها همیشه وجود داشتند، اما مردم از انعطاف‌پذیری این بازی لذت می‌بردند. در نهایت، داور همیشه مقصر شناخته می‌شد، حتی وقتی که تصمیم درستی می‌گرفت. ماجرا همین‌قدر ساده بود.

این دربی مادرید در لیگ قهرمانان اروپا همیشه با یک تصمیم جنجالی در تاریخ ثبت خواهد شد؛ تصمیمی که یوفا آن را درست می‌داند—لغو گل آلوارز به دلیل لمس دوگانه توپ—اما در عین حال اعتراف می‌کند که این تصمیم رضایت‌بخش نبوده است. در بیانیه‌ای که یوفا منتشر کرد، از فیفا و هیئت بین‌المللی فوتبال (IFAB) دعوت شد تا درباره حفظ یا تغییر این قانون، به‌ویژه در مواردی که لمس دوم توپ کاملاً ناخواسته است، گفت‌وگو کنند.

این بیانیه به نوعی اعتراف به نارضایتی از اتفاقی است که در متروپولیتانو رخ داد، جایی که سلطه‌ی فناوری بر فوتبال به یک فاجعه‌ی تمام‌عیار تبدیل شد؛ چیزی شبیه به طنزهای معروف فورخس در کاریکاتورهایش. داور در جریان بازی هیچ تخلفی در ضربه پنالتی ندید، اما تصمیم‌گیری را به متخصصان نیون سپرد، افرادی که با دقت فناوری بی‌رحمانه‌شان حکم صادر کردند. آن‌ها چیزی را دیدند که مارچینیاک از آن بی‌خبر بود. تنها در ۱۵ ثانیه، حکم به مردود شدن گل آلوارز داده شد، تصمیمی که در مقایسه با وقفه‌های طولانی که معمولاً در بررسی‌های VAR دیده می‌شود، تعجب‌آور بود.

در ابتدا تصور می‌شد که نیون دارای تصاویری واضح و بدون تردید است، موفقیتی مسلم برای عدالت فناوری در شرایط بحث‌برانگیز. اما آنچه میلیون‌ها بیننده در سراسر جهان دیدند، دو تصویر بزرگ‌شده بود که تا مرز خروج از صفحه تلویزیون زوم شده بود. در تصویر اول، به نظر می‌رسید که توپ از روی رویه کفش خولیان عبور کرده یا بندهای آن را لمس کرده است. در تصویر دوم، از زاویه پشتی، چنین چیزی به نظر نمی‌رسید و شواهدی از لمس دوم دیده نمی‌شد. این‌گونه بود که VAR تصمیمات خود را از دنیای جزئیات دقیق حشرات‌شناسی (انتومولوژی) به قلمرو فیزیک مولکولی برد، همراه با اتم‌ها، نوترون‌ها و همه‌ی این چیزها.

شاید یک تار از بند کفش چپ خولیان، یک مولکول از پلاستیک توپ آدیداس را لمس کرده باشد، اما این موضوع ۱۰۰ درصد اثبات نشد. بنابراین، موضوعی که به یک پاسخ قطعی نیاز داشت، به سطحی از تفسیر شخصی کشیده شد. در نهایت، سیستم ادعای دقت و عینیت دارد، اما به نظر می‌رسد خود درگیر تناقض شده است، تناقضی که VAR و حامیانش را در موقعیت نامناسبی قرار می‌دهد. در این میان، داور کاملاً بی‌قدرت شد. اگر نیون تخلفی را که این‌قدر مشکوک بود، مشاهده کرده بود، هنوز این امکان وجود داشت که مارچینیاک، یکی از سرشناس‌ترین داوران، وارد عمل شود. اما چنین نشد؛ مارچینیاک تسلیم شد و سکوت کرد، مدرک دیگری بر این واقعیت که نقش داوران در فوتبال به سطحی کاملاً حاشیه‌ای تنزل یافته است، تا حدی که آن‌ها تنها به عنوان خدمتگزاران کسانی عمل می‌کنند که در دفاتر تاریک فیفا، یوفا، فدراسیون‌ها و لیگ‌ها بازی خدایی می‌کنند—نفوذگرانی ناشایست که مأموریتشان نابودی فوتبال است.

سانتیاگو سگورولا – آس