مرجع خبری رئال مادرید : زندگی، تلاشی مداوم برای پیشرفت است. برای برخی آسان‌تر، و برای برخی دیگر پر از موانع دشوار. این موضوع را خانواده‌ی «لامینی فاتی»، بازیکن ۱۸ ساله و آینده‌دار تیم جوانان رئال مادرید، به‌خوبی درک کرده‌اند. لامینی، مدافع میانی پرتوان و شاگرد آربلوا در آکادمی «لا فابریکا»، با تلاش جمعی خانواده‌اش و همراهی مربیان و نمایندگان، در مسیر تحقق رویای فوتبالی‌اش گام برمی‌دارد. او در محله‌ی هورتالسا، جایی میان خانه‌های ساده و مهاجرنشین مادرید، بزرگ شد؛ جایی که خانواده‌اش پس از ترک محله فقیرنشین تتوان، در جست‌وجوی محیطی بهتر برای فرزندان‌شان ساکن شدند.

برادر بزرگ‌ترش، «سایو»، نقل می‌کند که از ۹ سالگی با هم در زمین خاکی محل فوتبال بازی می‌کردند و آن زمین، جایی بود که شخصیت و مهارت لامینی شکل گرفت. خانواده‌ی فاتی از آفریقا به اسپانیا مهاجرت کرده‌اند. پدرش، سایو، از گینه بیسائو، و مادرش، لیندا، از آنگولا آمده‌اند. آن‌ها در غربت، بدون مدارک قانونی، با کارگری، نظافت، آشپزی و پرستاری، زندگی سختی را از سر گذراندند تا شرایط بهتری برای فرزندان‌شان فراهم کنند.

لامینی به شکلی خاص به دنیا آمد؛ در خانه، بدون حضور پزشک، و با کمک پدرش که با بند کفش بند ناف را برید. خانواده خاطره تولد او را با لبخند و شوخی تعریف می‌کنند، اما واقعیت آن روزها پر از سختی و بی‌کسی بوده است.

او ابتدا فوتبال را در باشگاه محلی «آداروه» آغاز کرد. والدینش به دلیل مشکلات کاری، نمی‌توانستند او را به تمرین ببرند، بنابراین از خانواده‌های دیگر کمک می‌گرفتند. مربیان اولیه‌اش، مانند «گونزالو کوئنکا»، از همان ابتدا به شخصیت و توانایی‌های متفاوت او پی بردند: ذهنی بالغ، تحلیل‌گر، باهوش، و فیزیکی فوق‌العاده. سپس باشگاه لگانس به جذب او علاقه‌مند شد. در ابتدا تمایلی به جدایی از دوستانش نداشت، اما خانواده با آموزش مسیر مترو، به او یاد دادند که چگونه با تنها ۱۳ سال سن، خود را به محل تمرین برساند.

در لگانس، او پیشرفت چشمگیری داشت و با «کارلوس رودریگز»، نماینده‌ی فعلی‌اش، و «رائول مدینا»، بازیکن سابق اتلتیکو مادرید، همراه شد. این دو با حمایت خانواده، مراقب هستند تا لامینی دچار وسوسه‌ها و حاشیه‌ها نشود و تمرکزش را روی رشد حرفه‌ای حفظ کند.

در زمستان گذشته، او با رئال مادرید قرارداد بست؛ لحظه‌ای تاریخی برای خانواده‌ای که عاشق این باشگاه هستند. مادرش می‌گوید: «آن روز اجازه مرخصی نداشتم، اما گفتم باید بروم. وقتی لامینی قرارداد را امضا کرد، بدنم لرزید.»

پدرش نیز در پایان، با افتخار می‌گوید: «همیشه حمایت لازم را داشت، اما اصل کار را خودش کرد. تلاش اصلی از طرف خودش بود، البته با پشتوانه‌ی خانواده.» لامینی فاتی اکنون نماد هزاران کودک و خانواده‌ای است که در سراسر اسپانیا با سختی‌های فراوان، رؤیای فوتبال را دنبال می‌کنند — گاهی نه برای شهرت یا پول، بلکه صرفاً برای عشق به بازی.