مرجع خبری رئال مادرید  من از ماه مارس ۱۹۹۳ درباره رئال مادرید می‌نویسم؛ از همان تقابل دوگانه در جام یوفا برابر پاری‌سن‌ژرمنِ جینولا، وئا، لاما و کومبوارِه. با این حال، پس از گذشت ۳۲ سال، هنوز هم برخی رفتارهای هواداران رئال مادرید در سانتیاگو برنابئو برایم قابل درک نیست.

درک می‌کنم که هواداران پس از ناامیدی در لیگ قهرمانان ناراحت باشند، اما سوت زدن به بازیکنی که نه در میدان است، نه حتی در لیست مسابقه، بلکه مصدوم و محروم روی سکو نشسته، وقتی تصویرش روی صفحه‌های ورزشگاه پخش می‌شود، برایم غیرقابل‌فهم است. این اتفاق به‌سرعت در سراسر جهان بازتاب پیدا کرد، چون قربانی آن کیلیان امباپه بود، و در نهایت این حاشیه بیشتر از گل زیبایی که والورده به اتلتیک زد، در یادها باقی ماند.

مردم متوجه نیستند که این رفتار تا چه حد نابخردانه است؛ زیرا در نهایت، کسی که آسیب می‌بیند، نه هم‌وطن من (امباپه)، بلکه خود هواداران رئال مادرید هستند.

شک ندارم که دستاورد بزرگ بعدی امباپه به‌زودی خواهد آمد و این داستان تلخ سوت‌ها را از ذهن‌ها پاک خواهد کرد. با این حال، تمسخر بازیکنی که حتی در زمین نیست، تنها به تقویت تصویر منفی‌ای منجر می‌شود که از تماشاگران برنابئو، به‌ویژه در خارج از اسپانیا، شکل گرفته است: تصویری از هوادارانی سرد و بی‌روح که توان تشویق ندارند، کودکانی نازپرورده که قدر خوشبختی خود را نمی‌دانند؛ خوشبختی‌ای که به آن‌ها اجازه می‌دهد هر دو سال یک‌بار قهرمانی در لیگ قهرمانان را جشن بگیرند. این موضوعی است که شایسته تأمل است.

فردریک هرمل – آس