مرجع خبری رئالم ادرید : رئال مادرید در این فینال در جایگاه تیم قربانی وارد میدان شد؛ به دلایل متعدد. هم به خاطر نمایش نه‌چندان خوب خود و هم به دلیل دوران درخشان رقیب. علاوه بر این، مادرید سه بازی اخیر خود را برابر بارسلونا باخته بود؛ چه در لیگ (۰-۴)، چه در سوپرجام (۲-۵) و چه در دیدار دوستانه پیش‌فصل در نیوجرسی (۱-۲). سه شکست که در آن‌ها گل‌های زیادی نیز دریافت کرده بود. به نظر می‌رسید که بارسلونا کاملاً راه مادرید را پیدا کرده بود. خلاصه همه چیز علیه مادرید بود.

از طرفی، بازی هم خیلی زود علیه مادرید پیش رفت؛ با گلی که زودتر از انتظار به ثمر رسید و نیمه اول ضعیفی که باعث شد حتی همان شکست ۱-۰ هم برای مادرید قابل قبول به نظر برسد. در واقع، تیر دروازه بود که مانع شد بارسلونا پیش از استراحت به گل دوم برسد.

به طور کلی، همه چیز نشان می‌داد که این شب، شب مادرید نیست. با این حال، در نیمه دوم روزنه‌ی امیدی پیدا شد، به ویژه با ورود امباپه به جای رودریگویی که باز هم نمایشی ناامیدکننده داشت. بار دیگر آنچلوتی در اعتماد به رودریگو اشتباه کرد؛ بازیکنی که مدتی است آمادگی لازم برای حضور در ترکیب اصلی را ندارد.

در مقابل، آنچلوتی با ورود آردا گولر تصمیم درستی گرفت. ستاره ترک مدتی است که برای دریافت دقایق بازی بیشتر تلاش می‌کند. او پیش از این هم در رئال مادرید و هم در تیم ملی ترکیه بارها روی ضربات کرنر گل‌سازی کرده بود. حتی در وقت‌های اضافه نیز سانتری زیبا به محوطه جریمه ارسال کرد که بلیگام با اختلاف اندکی موفق به بهره‌برداری از آن نشد.

به هر حال، مادرید در نیمه دوم بازی را تغییر داد و رقیب خود را به شدت تحت فشار قرار داد؛ تا حدی که برای دقایق طولانی به پیروزی بسیار نزدیک شد. اما در نهایت، بر اثر یک اشتباه عجیب از سوی رودیگر و کورتوا، بارسلونا موفق شد گل تساوی را به ثمر برساند؛ گلی که در شرایط عادی رخ نمی‌داد. اگرچه رئال مادرید این شکست را سزاوار نبود، اما دست‌کم تصویری شایسته و خاطره‌ای خوب برای هوادارانش بر جای گذاشت.

خوزه ویسنته هرنائز – مارکا