شنبه 3 خرداد
مرجع خبری رئال مادرید : در این فوتبالِ امروز، پر از مشاور، مدیر برنامه، شرکت‌های چندملیتی و دلال‌های فرصت‌طلب، کسی باید به رودریگو بگوید که چیزی که برنابئو هرگز تحمل نمی‌کند، بازیکنی است که با حداقل تلاش بازی می‌کند. در حالی که بارسلونا در دقایق پایانی، از بازیکنانی چون گاوی و فرمین – همان چیکی‌بلایندرزهای بی‌رحم و بی‌ملاحظه – به‌عنوان نیروهای تازه‌نفس استفاده می‌کرد؛ بازیکنانی گرسنه، بی‌پروا و بی‌اعتنا به ساق پا، جام و تشریفات، رودریگو در سکوت و تاریکی نیمکت رئال مادرید نشسته بود.
در همان‌جا، میان گرم‌کن‌ها و بطری‌های آب ریخته‌شده، رودریگو شاهد برگزاری ال‌کلاسیکو بود؛ بازیکنی که انگار «خودش را باخته»؛ گویی نسخه‌ی دست‌دومی از نیمار است. توپی که ویکتور مونیوز از دست داد، در اصل می‌توانست سهم رودریگو باشد؛ تفاوت این بود که بازیکن جوان از آکادمی، هرچند پایش لرزید، اما در میدان بود. اگر راهی برای خشمگین کردن برنابئو وجود داشته باشد، دقیقاً همین است. و اگر این هدف رودریگو باشد، باید گفت که به بهترین شکل ممکن در حال انجامش است.
اگر بی‌انگیزگی‌اش واقعی نبوده، پس فرصت دارد که توضیح دهد؛ چرا که در یک تیم جدی، دردهای انتخابی و «احساس ناراحتی به‌دلخواه» جایی ندارد. رودریگو هنوز فرصت دارد بفهمد که با این ویژگی‌های بدنی و ذهنی، نمی‌تواند رهبر یک شورش فوتبالی باشد، حتی اگر تصویری خاطره‌انگیز از او مقابل منچسترسیتی باقی مانده باشد.
واقعیت این است که رودریگو مغلوب یک تصویرسازی رسانه‌ای شد. وقتی دوربین به جایگاه ویژه ورزشگاه رفت، تضاد دو دنیای متفاوت دیده شد: در سمت بارسلونا، لاپورتا با ظاهری شبیه به نایب‌السلطنه‌ای از ایبیزا و همراهی یک رپر که مثل مراسم سوپربول برای گل‌ها شادی می‌کرد؛ و در سمت مادرید، پیری، اسطوره‌ای که حین بازی قطعه‌قطعه میشد، با ترقوه در رفته و افتخار دست‌نخورده، بازی را به پایان می‌رساند.
درباره‌ی رودریگو، اکنون زمزمه‌هایی هست؛ همان شایعات و حس‌هایی که از منطقه آزکا در مادرید آغاز می‌شود، از خیابان کاستیانا بالا می‌رود و در صندلی‌های برنابئو جا خوش می‌کند. درباره‌ی پیری (مدیر افتخار رئال مادرید) هیچ‌وقت چیزی به نام «اعتصاب مادریدیستی» شنیده نشد. برای او، بهترین خبر روز این بود که تیم زادگاهش، سئوتا، به دسته دوم صعود کرده است. آن اتفاق چند ساعت پیش از آن رخ داد که رئال مادرید به جهنم سقوط کرد – جهنمی که در این باشگاه معنایش همان قرار گرفتن در رتبه دوم است.
خوزه لوئیز هورتادو – مارکا
اتفاقاً رودریگو مثل بعضیا حاشیه اش خیلی کمتره و تو زمین قدم نمیزنه
وسطای فصل وینی چند بازی نبود زوجشون با کیلی هربازی با هم یه گل و پاس گل داشتن
این بدبخت داره تو پست غیر تخصصی تمام تلاششو میکنه
امیدوارم نفروشن چون پاپا عمرا جایگزین بخره
والا رودریگو از همون لحظه که امباپه اومد مشخص بود باید فروش بره و سیستم تیمو به هم میزنه! حماقت پرز و انچلوتیه که اینو نگه داشتن. اخه تو تیمی که امباپه و وینی رو داره چه نیازی به رودریگو که نسخه ضعیف شده اون ۲ نفره هست؟!! مهاجم هم میخواستن باید میرفتن یه مهاجم قد بلند توپ نگه دار میخریدن. باور کن همون خوسلو رو نگه میداشتن خاصیتش بیشتر از رودریگو بود. حداقل ۲ تا سانتر میشد براش کرد و گل میزد
عجب!
راه حل برگشتنمون به اوج رفتن لوزرایه برزیلیه زیادی شاخ شدن دیگه کارلتو سراین ترکیبو ازاول فصل چارهافبکه نکرد تهشم اینطوری پشتشو خالی کرد عجیبه