مرجع خبری رئال مادرید: می‌دانم که کیلیان امباپه یک سال پیش به اینجا آمد؛ پس از هفت تابستان طولانی و پرحاشیه، سرانجام با باشگاه رؤیایی دوران کودکی‌اش قرارداد بست. شور و شوق دیدن او با پیراهن سفید رئال مادرید آن‌قدر زیاد بود که ماه‌های نخست برایش آسان نگذشت. او هنوز به تیم عادت نکرده بود، وینیسیوس هنوز با او هماهنگ نشده بود، چند پنالتی مهم را از دست داد (از جمله در آنفیلد و سن مامس)، و حذف تلخ مقابل آرسنال نیز رخ داد… به عبارتی، این فصل اول آن‌طور که او و هواداران مشتاق برنابئو تصور می‌کردند، پیش نرفت؛ نه برای امباپه و نه برای هوادارانی که حالا در دوران جدید و با حضور ژابی آلونسو به عنوان سرمربی، انتظار دارند در او ناجی تیم را ببینند.

اما امباپه همچون مورچه‌ای صبور، در ماه‌های دشوار تطبیق، تلاش کرد و زحمت کشید؛ تا جایی که با گل‌های پیاپی، تعداد گل‌هایش از مرز ۴۰ گذشت و توانست عنوان پیچیچی (آقای گل لالیگا) و کفش طلای اروپا را به دست آورد. در پایان فصل، به فرم ایده‌آل خود نزدیک‌تر شد؛ همان مهاجم فوق‌العاده‌ای که فلورنتینو پرز او را تا سال ۲۰۲۹ به خدمت گرفته است. اکنون امباپه به معنای واقعی، همان بازیکنی است که همه انتظارش را داشتند. حتی در دو بازی اخیر با تیم ملی فرانسه (مقابل اسپانیا و آلمان) در لیگ ملت‌های اروپا موفق به گلزنی شد. او این روزها در اوج آمادگی قرار دارد، بار دیگر نقش قهرمان را برای خود بازی می‌کند، با راحتی و اعتماد به نفس گل می‌زند و برای کسب عنوان بهترین بازیکن جام جهانی عطش دارد.

فراموش نکنیم که اگر رئال مادرید نخستین جام جهانی باشگاه‌ها را در تاریخ خود با درخشش و گلزنی‌های امباپه فتح کند (و فرض کنید که عنوان کفش طلای این رقابت‌ها را نیز به دست آورد)، او بدون شک در جمع نامزدهای توپ طلای سال قرار خواهد گرفت. در واقع، امباپه بزرگ‌ترین خرید رئال مادرید برای حضور در رقابت‌های ایالات متحده است. امباپه‌ای که سال گذشته آمد، هنوز به آمادگی کامل نرسیده بود؛ اما حالا شرایط متفاوت است و ژابی آلونسو می‌داند که مهاجم شماره ۹، امید اصلی او در روزهای حساس پیش‌رو خواهد بود.

توماس رونکرو