پایکوبی هفته
برای هوادارانی که در دو دهه اخیر هوادار رئال مادرید شده اند، لالیگا مثل عسل شیرین است. در 25 سال اخیر رئال مادرید فقط هشت بار قهرمان لالیگا شده یعنی از هر سه سال، در دو سالش حریفان رئال (علی الخصوص بارسا) به ما نیش و کنایه زده اند که تیم بهتری از ما هستند و وقتی قهرمان اروپا می شدیم، با کنایه می گفتند که اگر راست می گویید، لالیگا را ببرید. شاید به همین خاطر است که برای هوادارانی که در 20-25 سال اخیر رئال مادرید را دنبال می کنند، لالیگا حتی از لیگ قهرمانان هم شیرین تر است چرا که نه تنها یک جام می بریم، بلکه یک جام را هم از رقبا (به خصوص بارسا و اتلتیکو) می گیریم. قطعا ضدرئالی ها سعی می کنند ارزش لالیگای رئال را کم کنند اما همین که در کل لالیگا رئال فقط سه بار آن هم اتفاقی شکست خورده، توانایی های کارلو و تیمش را ثابت می کند. هر سه شکست مقابل اسپانیول، بارسلونا و ختافه کاملا اتفاقی بود که اگر نبود، رئال مادرید این قدر راحت نمی توانست در بازیهای بعدش خود را جمع و جور کند و با اقتدار لالیگای 35 را ببرد. اگر پی اس جی و بایرن با اختلافی شدید نسبت به رقبا قهرمان لیگ شدند، به این خاطر بود که رقبایشان از نظر مهره با آنها قابل رقابت نبودند اما صادقانه باید گفت که رئال مادرید بدون کورتوا، مودریچ، وینیسیوس و بنزما یک تیم کاملا معمولی است که شاید از یک سوم تیم های لالیگا هم ضعیف تر باشد. بارسلونا به قول خودشان بهترین های فوتبال دنیا (پدری، اوبامیانگ، گاوی و…) را دارند و اتلتیکو هم با اوبلاک، لوئیز سوارز، ژائو فلیکس، گریزمن و … تیم کم مهره ای نیست. همین مسئله شایستگی های رئال را نشان می دهد که با وجود رقبایی که از نظر مهره چیزی از رئال کم نداشتند، در فاصله چهار بازی به پایان قهرمانی را جشن گرفته است.

بزرگمرد هفته
شاید هر مربی دیگری با این اختلاف و این قدر مقتدرانه قهرمان لالیگا شده بود، گوش زمین و زمان را کر می کرد تا خود را بهترین مربی جهان جلوه بدهد اما کارلو رکوردهایی را ثبت کرده که در تاریخ بیش از 150 ساله فوتبال هیچ کس دیگری ثبت نکرده بود و باز هم می گوید که این بازیکنانش هستند که باید مورد تجلیل قرار بگیرند نه خودش! این که در پنج فرهنگ فوتبال مختلف قهرمان لیگ شوی، به چیزی فراتر از نبوغ نیاز دارد. حتی اگر رئال مادرید چهارشنبه مقابل سیتی پرستاره حذف شود، باز هم فصل آنچلوتی یک شاهکار به تمام معنا بوده  است چرا که با تیمی که شاید کسی روی آن یک ریال هم شرط نمی بست، در میان چهار تیم برتر اروپا حضور دارد و رکورد دار درصد پیروزی در تاریخ رئال مادرید است.کارلو تنها مربی تاریخ رئال مادرید است که هر شش جام بزرگ را برده است. هیچ کدام از مربیان قبلی رئال مادرید (که برخی مدام برایشان ابراز دلتنگی می کنند) هیچ کدام از دستاوردهای کارلو را نداشتند.

آویزان های هفته
در روزهای اخیر تعداد هواداران فیک منچسترسیتی به شکل شگفت انگیزی افزایش پیدا کرده است. بارسایی ها که پز دادن با تنها کاپ فصلشان (پیروزی در ال کلاسیکو) تکراری شده، برای گواردیولا التماس دعا دارند همان طور که به مسی و توخل آوایزان شده بودند. همین که رئال مادرید با یک تیم “معمولی” و چند ستاره توانسته به جمع چهار تیم برتر اروپا برسد، فراتر از هر کاپی ارزش دارد. قطعا دکل نوردان منتظرند تا در صورت حذف رئال در بازی چهارشنبه، بذر ناامیدی را در دل هواداران رئال بکارند و فحاشی به آنچلوتی را آغاز کنند اما نمی دانیم که اگر رئال مادرید به فینال پاریس برسد، با چه رویی می خواهند به سراغ دکل بعدی خود (احتمالا کلوپ) بروند. وقتی رئال مادرید و آنچلوتی با دست خالی این گونه اروپا را به وحشت انداخته اند، وای به حال رقبا وقتی که ستاره آینده فوتبال جهان یعنی امباپه هم به این تیم اضافه شود.