مرجع خبری رئال مادرید : امباپه، وینیسیوس، رودریگو و بلینگام. دنبال مخفف نباشید، فقط گل‌ها را بشمارید. تعداد زیادی گل. یک سیل هجومی که به آنچلوتی اجازه می‌دهد تمرکز خود را روی بخش دیگر معطوف کند. نگرانی اصلی در دفاع است، خصوصاً در شب‌های بزرگ. اما درباره خط حمله هیچ شکی ندارد: «دقتی که در خط حمله داریم شگفت‌انگیز است. خلاقیت هجومی زیادی داریم، اما باید در دفاع پیشرفت کنیم.» یک خط حمله انفجاری پر از دینامیت. فوتبالی کامل به سبک «نارنجی مکانیکی». حمله و دفاع به صورت هم‌زمان.

این چهار شگفت‌انگیز تاکنون ۵۹ گل (۶۷.۸ درصد از ۸۷ گل تیم) و ۳۲ پاس گل ثبت کرده‌اند، یعنی در مجموع ۹۱ گل تولید کرده‌اند. صعود داخلی رئال مادرید با کمک این چهار ستاره سرعت گرفته است، به‌طوری‌که تنها بارسلونا (۵۹) و ویارئال (۳۹) بیشتر از ۳۶ گل لیگ رئال مادرید به ثمر رسانده‌اند (اتلتیکو مادرید ۳۵ گل دارد). آنچلوتی تنها یک برگ برنده ندارد، بلکه چهار آس در آستین خود دارد.

رهبر این گروه، کیلیان امباپه است؛ هر روز بیشتر از قبل می‌درخشد. سه گل اخیرش را مقابل وایادولید به ثمر رساند و حالا اولین توپ طلایی خود را در خانه دارد. امباپه ۱۵ گل در لالیگا زده و تنها دو گل کمتر از لواندوفسکی (۱۷) دارد. در مجموع، او ۲۲ گل و ۴ پاس گل ثبت کرده است. پس از یک دوره کم‌فروغ، حالا درخشش او مانند یک انقلاب فرانسوی است. گل زدن بهترین درمان برای هر شکی است، مخصوصاً برای بازیکنی که آنچلوتی او را «بهترین مهاجم جهان» می‌نامد.

بزرگ‌ترین سؤال تاکتیکی آنچلوتی، جایگاه این ستاره‌ها در زمین بود. همه آن‌ها مهاجمانی هستند که از جناح چپ علاقه به نفوذ دارند. امباپه که فلورنتینو پرز را شیفته خود کرد، از جناح چپ درخشید. وینیسیوس نیز جایزه The Best خود را از همین جناح به دست آورد. حتی رودریگو که به‌طور رسمی در جناح راست بازی می‌کند، علاقه خاصی به نفوذ از جناح چپ دارد. بلینگام، دیگر ستاره تیم، هرچه به دروازه نزدیک‌تر باشد، بیشتر می‌درخشد. آنچلوتی در آغاز فصل ترکیب‌های مختلفی را امتحان کرد: گاهی با چهار هافبک، گاهی بلینگام را نزدیک به خط میانی قرار داد تا سه مهاجم دیگر آزادتر باشند، اما در نهایت بهترین فرمول این بود که همه این ستاره‌ها را در یک ترکیب هجومی قرار دهد. نتیجه؟ سیلی از گل‌ها.

بلینگام، طراح بازی تیم، نقش موثری ایفا می‌کند. او فصل را بدون گلزنی در ۱۲ هفته آغاز کرد، اما از آن پس، فصل او به یک جشنواره تبدیل شد. او ۱۰ پاس گل داده و ۹ گل زده (۷ گل در لالیگا). همکاری او با دیگر ستاره‌ها عالی است: پاس گل به امباپه در بازی با وایادولید، ساخت دو گل برای رودریگو در بازی مقابل سالزبورگ، و گلی که در برگامو از پاس وینیسیوس به ثمر رساند.

وینیسیوس در سال ۲۰۲۵ به دلیل مصدومیت و محرومیت کمی افت کرده، اما همچنان آمار خیره‌کننده‌ای دارد: ۱۷ گل (۸ گل در لالیگا) و ۱۱ پاس گل. او ممکن است رکورد ۲۴ گل فصل قبل خود را تهدید کند. اگرچه انتقاداتی به عملکرد او وجود دارد، اما همچنان گل می‌زند؛ مانند دبل مقابل سالزبورگ که با وجود بازی نه‌چندان درخشانش، جایزه بهترین بازیکن زمین را به دست آورد. خودش اعتراف کرد: «بازی خوبی انجام ندادم، این جایزه حق رودریگو بود.» اما حتی کمترین عملکرد وینیسیوس نیز تأثیرگذار است. آنچلوتی نیز با تأکید بر اهمیت او گفت: «برخی فراموش کرده‌اند که با او دو قهرمانی لیگ قهرمانان را کسب کردیم.»

رودریگو نیز که نقش مهمی در قهرمانی‌های قبلی ایفا کرده، در سال ۲۰۲۵ به اوج خود رسیده است. با ۱۱ گل (۶ گل در لالیگا) و ۷ پاس گل، او حالا به بازیکنی کلیدی تبدیل شده است. او در بازی‌های دشوار مانند سالزبورگ (دبل) یا لاس‌پالماس (پنالتی منجر به تساوی) گره‌گشا بوده است. آنچلوتی حالا معتقد است که «تفاوت در استمرار است»، و رودریگو آن را پیدا کرده است.

چالش اصلی اکنون حفظ این ریتم در خط دفاعی است، به‌ویژه زمانی که فشار رقبا افزایش یابد. این همان مشکلی بود که هلند کرایف با آن مواجه شد. حالا نوبت «سفیدپوشان مکانیکی» آنچلوتی است.