یکشنبه 31 فروردین
مرجع خبری رئال مادرید : به نظر می‌رسید که رئال مادرید قرار است یک بعدازظهر سخت دیگر را در زمینی تجربه کند که همیشه برایش مشکل‌ساز بوده است. ویارئال از همان ابتدا با انرژی زیادی بازی را آغاز کرد و خیلی زود از طریق یک ضربه کرنر که باز هم بدون دفاع مناسب رها شده بود، به گل رسید. گاهی اوقات به نظر می‌رسد که رئال همه چیز را به توانایی‌های فوق‌العاده کورتوا واگذار کرده است. اما ناگهان تیم مارسلینو از شدت حملات خود کاست. این تغییر تا حد زیادی به امباپه مربوط می‌شد، که تفاوت میان داشتن یک مهاجم خوب (آیوثه) و داشتن بهترین مهاجم جهان را به خوبی نشان داد. دو شلیک، دو گل. کار تمام شد، در یک چشم به هم زدن.
از آن لحظه، ویارئال تقریباً دیگر نتوانست توپ را لمس کند. فشار آن‌ها در میانه میدان کاهش یافت، نمی‌توانستند توپ را پس بگیرند و شاهد بودند که بازیکنان رئال با آرامش بازی را کنترل می‌کنند. در این میان، بلینگهام نقش کلیدی داشت؛ او به خط میانی بازگشت و با همکاری کاماوینگا و والورده، جریان بازی را در اختیار گرفت. با عملکرد خوب این سه نفر، ویارئال که در نیمه نخست ضربه خورده بود، در ادامه بازی نشانه‌هایی از ضعف و خستگی نشان داد.
نیمه دوم با موج جدیدی از حملات ویارئال آغاز شد. آن‌ها توپ را به دست آوردند و در 20 دقیقه ابتدایی این نیمه، چندین بار به گل تساوی نزدیک شدند. آنچلوتی که خطر را حس کرد، مودریچ را به میدان فرستاد و به‌محض ورود او، دوباره کنترل بازی به دست رئال افتاد. اما با گذشت زمان، فشار ناشی از بازی سنگین مقابل اتلتیکو در روز چهارشنبه خود را نشان داد و خستگی در بازیکنان مادرید مشهود شد. ویارئال نیز با هدایت پارخو در میانه میدان رشد کرد. اگر بازی مساوی نشد، به دلیل از دست دادن موقعیت طلایی توسط آیوثه و تلاش بی‌وقفه بلینگهام، کاماوینگا و سایر بازیکنان رئال بود که تا آخرین لحظه برای حفظ این برتری جنگیدند.
پس از سوت پایان، تصاویر بازیکنان خسته و فرسوده رئال مادرید، بار دیگر نشان داد که تصمیم لالیگا برای مجبور کردن آن‌ها به بازی در روز شنبه، با وجود یک وقفه در پیش، تا چه حد غیرمنطقی بوده است. اینکه لالیگا نمی‌خواهد بازی‌های رئال و بارسلونا هم‌زمان برگزار شود، قابل درک است، اما در شرایط ویژه‌ای مانند این، باید انعطاف بیشتری نشان دهد. به نظر می‌رسد که سلامت بازیکنان کمتر از مسائل اقتصادی برای آن‌ها اهمیت دارد. تحمیل بازی با تنها 66 ساعت استراحت به‌جای 72 ساعت استاندارد، آن‌هم به تیمی که در 71 روز اخیر 22 بازی انجام داده (یعنی هر 3.2 روز یک بازی)، تصمیمی غیرمنطقی است. در نهایت، آنچه مهم است، بازیکنان هستند، نه برنامه‌های تلویزیونی.
کارلوس کارپیو – مارکا
من موندم همه فقط از امباپه جود و….حرف میزنن که خسته شدن که جود محروم بوده امباپه مصدوم بود استراحت کردن قبلاً ولی شوامنی تو همه بازیا فیکس بازی کرده انگار اون آدم نیست ی رباطه که باید همیشه فیکس باشه استراحتی دکتر نیست که بیشترین دوندگی تو زمین مال هافبک دفاعی هست واقعا محشره خیلی خیلی عالیه شوامنی ولی کسی که چیزی از فوتبال نمی‌فهمه ازش انتقاد می‌کنه ولی کارلتو می‌دونه چه جواهری داری که ازش استفاده می‌کنه وقتی با واسکز تیم همیشه ده نفره بازی می‌کنه شوامنی چ تقصیری داره
اخر بازی امباپه و بلینگام داشتن میمردن
حالشون بد بود
انصافا دم تیم گرم امشب واقعا بااون خستگی خیلی خوب جنگیدن و نکته اینکه بعد هفت یا هشت سال قفل رو یه سوپراستار دوباره شکوند
اول فصل گفتم بخاطر این مدت که بازیمون دادی کاراتو فراموش نمیکنم بشخصه ولی اگه باعث موفقیت و کسب جام بشی برامون میبخشمت