یکی از بارزترین فرقهای ورزش فوتبال با ورزشهای دیگه یا کلا موضوعات دیگه که جامعه داره طرفداران این ورزشه که فوتبال متمایز کرده با همه چیز این حرف من و کسی متوجه میشه که برای شروع بازی تیم محبوبش ثانیه شمار ساعت اتاقشو دنبال میکنه حالا تو کل دنیا این همه تیم این همه رنگ یه تیمه که شخص خود منو تو هر حالت از زندگی باشم سر بازیش به وجد می آره با بردش می خندم کری می خونم ،شیرینی میدم، شرط میبندم، با باخت ناراحت میشم، بی حوصله میشم، پاکت سیگارمو نگاه می کنم و…

ولی اینهمه تمایز برای خود فوتیال بعد از اون اینهمه تمایز برای دیدن یه تیم تو دنیا اینجا نه، حدودا 5000 کیلومتر اونورتر باید یه چیزایی رو به شخص خود من یاد آوری کنه.

ورزشم خاصه ، تیمم خاصه، چرا نباید رفتار طرفداریم خاص باشه؟؟

حدود یه سال پیش استرسای لادسیما بعد 12 سال ،نگرانی های جام حذفی، نبود بازیکنای تاثیرگذار،ولی همشون تموم شد…

کی فکرشو میکرد لادسیمارو اونطوری ببریم یا دقیقه 85 اون استارت گرت بیل جام حذفی رو از بارسلون بگیره که باعث شدن که شخصا هر دو گل و بالای 30 بار تا الان ببینم.

الان هم مثه سالای پیش دوباره استرس دوباره ترس از نگرفتن جام و… ولی این 19 سال طرفداری به من یه چیز یاد داده که انتخاب تیمم درسته و اگر زمان برگرده دوباره با اینکه ایرانیم ولی عاشق مادرید بشم و با برد و باختاش کیف کنم و ناراحت شم هر سال همه اینا میگذره ولی مهم اینه که خیلی تیما رو هم اندازه این تیم اروپارو فتح نکردند.10 تا اروپا 32تا لالیگا، اینا معنیش یه چیزه اونم اینکه امسال نشه حتما سالای بعد میشه چون 100 ساله همین طوری داره میشه فقط بگیر نگیر داره پس منه طرفدار به خود و انتخابم احترام میذارم و مهمتر از همه اینها اطمینان دارم.

به تیمای دیگه کاری ندارم واسه من مهمه که تیمی که طرفدارشم بهترین تیمه قرن انتخاب شده یعنی اگه ساله 2100 یکی دیگه شد بهترین تیم قرن اون موقعه طرفداراش می تونن بیان اظهار فضل کنن شاید اون موقعه بشیم 1-1 ولی تا سال 2100 ما رئالیمو حال حالاها قهرمان، کسی خودشو به ما بزرگترینای فوتبال مقایسه نکنه.

منم بعد این همه تجربه طرفداری فقط میتونم اینو بگم که تیمم اینقد بزرگ و مقام آورده که خود و تیممو کوچیک نمیکنم با کوچیکتر از خودم کل کل کنم.

چه جام بیاریم امسال چه نیاریم چه ببریم چه نبریم باید بگم ما رئالیمو خیلییییی مونده کسی به ما برسه….

MHF