بی اعصاب هفته
در حالی که چمن ورزشگاه برنابئو با اوضاع خرابش یاد چمن های فوتبال ایران در دهه شصت را زنده کرده بود، رئال مادرید توانست گام مهمی به سمت صعود از مرحله گروهی چمپیونزلیگ بردارد. هر چند که رئال مادرید گروه آسانی در چمپیونزلیگ دارد اما لایپزیش با اخراج تدسکو و انتخاب مربی جدیدش به نظر می رسد که رنگ و بوی آلمانی‌تری پیدا کرده است. یکی از حاشیه های داغ روزهای اخیر رئال مادرید مربوط به رفتار بی اعصاب مارکو آسنسیو در بازی با مایورکا بود.  این بازیکن از زمان تغییر وکیلش (به سوی ژرژ مندس) اعتماد مدیران رئال را از دست داده بود و با هجمه رسانه های وابسته مواجه شد. با توجه به این که از ابتدای تابستان هم قرار نبود خبری از خرید در خط حمله باشد، مشخص نبود که دلیل بمباران رسانه ای برای بیرون کردن آسنسیو چه بود چرا که اگر مارکو می رفت، صرفا یک عنصر هجومی دیگر کم می شد و گزینه های تیم از این هم محدودتر می شد. رفتار آسنسیو پس از بازی نکردن مقابل مایورکا بسیار زشت و ناپسند بود اما حقیقت این است که ترجیح می دهیم که بی اعصابی آسنسیو را ببینیم تا بی خیالی مفت خوری نظیر ماریانو دیاز که سالهاست در رئال مادرید حقوق نجومی می گیرد و هیچ خدمتی به تیم نمی کند. مارکو یک گل تماشایی مقابل لایپزیش زد و قطعا  در این شرایط ترکیب رئال که بی بازیکنی از آن موج می زند، می تواند گه گداری به کمک تیم بیاید.  آسنسیو آن قدر هم بد نبوده که در هفت بازی اول فقط 17  دقیقه بازی کرده باشد و خشمش هر چند مذموم اما قابل درک است و البته آنچلوتی به نحو احسن این وضعیت را کنترل کرد.

نفرت انگیز هفته
درک نمی کنیم که چرا در روزهای اخیر رسانه های فرانسوی سعی کرده اند دوباره بحث نفرت انگیز پیوستن امباپه به رئال مادرید را داغ کنند. اول خود امباپه گفت که حس می کند رئال مادرید مثل خانه اش است و بعد هم اکیپ نوشت که قراردادش تا 2024 اعتبار دارد و در آن زمان می تواند رایگان به رئال مادرید بیاید. راستش اگر مدیران رئال مادرید ذره ای شرف و غیرت داشته باشند، باید پرونده امباپه را هر چه زودتر ببندند و به بازیکن فرانسوی اعلام کنند که به هیچ وجه او را نمی خواهند. پرز در مصاحبه مفصلش با ال چیرینگیتو (که در آن توضیح منطقی نداد که چرا روی قول شفاهی امباپه حساب کرده و حاضر نشده که قرارداد مکتوب با او امضا کند، مشابه همان پیش قراردادی که با فیگو امضا کرده بود باعث شد تا ستاره وقت بارسلونا نتواند زیر قولش بزند) از تصمیم امباپه به شکل کاملا نرمی انتقاد کرد اما تمجیدش از خانواده وی و البته “غیرقابل پیش بینی” خواندن آینده به کیلیان این فرصت را داد تا همچنان میلیون ها هوادار رئال در سرتاسر دنیا را مسخره خودش کند. معلوم نیست که پرز و رسانه های وابسته اش که رونالدو و راموس را به این بهانه رد کردند که “هیچ بازیکنی بالاتر از رئال مادرید نیست” چرا باید دل به دل بازیکنی بدهند که همین الان هم بهترین بازیکن دنیا نیست (نه تنها بنزما بلکه هالند و وینیسیوس هم از او بهترند) چه برسد به چند سال دیگر. هر چقدر هم رسانه های وابسته به پرز در مورد امباپه بگویند که “آینده قابل پیش بینی نیست” نظر هواداران رئال مشخص است: آنها امباپه را نمی خواهند.

پیراهن سفید هفته
به نظر می رسد که کمک های مالی دوستان پرز به لاپورتا به حدی مزه کرده که قرار است پیراهن دوم بارسلونا به گفته اسپورت کاتالونیا در فصل 24-2023 به رنگ سفید باشد تا هم از مدیر رئال قدردانی کنند و هم به هوادارانشان نشان بدهند که سرور واقعی آنها چه رنگ پیراهنی را به تن می کند! خوشبختانه بارسلونا هر چقدر هم خودش را تقویت کرده باشد، مربی سطح پایین و صرفا پرادعایی نظیر ژاوی هرناندز را دارد که سبک کاریش فرقی با سیستم علی پروینی  ندارد : فرستادن ستاره ها به درون زمین به این امید که به لطف الهی نتیجه ای حاصل شود. بایرن مونیخ در ضعیف ترین و کم بنیه ترین حالتش هم از روی «آقای حذف» رد شد. راستش را بخواهید اگر بارسلونا منتخب جهان را هم بخرد، با حضور ژاوی دلمان حسابی قرص است چرا که او بی دلیل لقب “پادشاه حذف” را کسب نکرده و حسابی زحمت کشیده تا بتواند با السد و بارسلونا از هر تورنمنتی توی دنیا حذف شود. به نظر می رسد که ژاوی تا زمانی که به سنتش ادامه ندهد و از همه تورنمنت های حذفی کنار نرود، آروم نمیگیگیرد!

حامد فلاح