مرجع خبری رئال مادرید : روز بسته شدن مرحله اول فرا رسید و کارلتو در سرمای برتانی، در حالی که نسیم ولز نزدیکش می‌وزید، به همان “یازده مرد لعنتی” اعتماد کرد. یعنی به شوامنی، لوکاس، مندی و مودریچ. نه اینکه این بازی سرنوشت خاصی برای مادرید داشت، چون صعود مستقیم را ماه‌ها پیش از دست داده بود، اما یک شب خاص بود، یک سفر بی‌دلیل. کارلتو هم ترجیح داد همان لباس‌ها و کفش‌های همیشگی‌اش را بپوشد، همان روال همیشگی. بیرون رفتن برای یک نوشیدنی و دیدن اینکه چه پیش می‌آید. اگر او روی سبایوس، فران گارسیا و آسنسیو شرط می‌بست، انگار که برای اولین قرار، هات‌پات و کارائوکه را انتخاب کرده باشد.

شب جشن برای رادیوها. به‌عنوان یکی از همکاران افتخاری برنامه Tablero Deportivo، از این شب پرهیجان با بازی‌های هم‌زمان لذت بردم. البته، من هم از همان نسلی هستم که از خاطره‌ی تراژیک تنه ریف آسیب دیده است. آن شب آخر، آن صفحه‌ی هم‌زمان، آن صدای سوت لعنتی که همیشه خبرهای بدی می‌آورد. اما این یک شب سرنوشت‌ساز نبود، پس از سوپرچهارشنبه لذت بردیم. و تماشاگرانی که نقشی نداشتند، خوشحال بودند. چرا لالیگا چنین سوپرجلسات جذابی را برگزار نمی‌کند؟ هیچ‌کس نمی‌داند.

سیستم جدید یوفا جواب داد. جدول هم‌زمان نشان داد که آزمایش یوفا موفق بوده است، چون هیچ تیمی امکان محاسبه‌ی یک تساوی توافقی (بیسکوتو) را نداشت. اوضاع گاهی کاملاً غیرقابل کنترل می‌شد. سیتی کامبک زد، حالا نوبت مادرید بود. گل برست که توسط VAR مردود شد، می‌توانست به نفع مادرید باشد تا از رویارویی با گواردیولا فرار کند. مادرید گل زد و به صعود به مرحله بعد نزدیک شد. خلاصه، یک آشوب فوق‌العاده که محاسبه‌ی سود و زیان را (حداقل برای توانایی ریاضی من) غیرممکن می‌کرد. یک امتیاز مثبت برای یوفا به خاطر این شب. البته شاید وقتی لیل را بین هشت تیم برتر ببینند، نظرشان عوض شود. اشتباه بزرگی خواهد بود.

اما رودریگو در دنیای خودش بود. مطمئنم که طرفداران متعصب برتانیایی، اگر حواسشان نبود، با دیدن شماره ۱۱ شوکه شدند. تصور کنید که در حال بحث بودند: “اما خوبه که اون یکیه، نه امباپه! (چه بازی‌ای بود!)” این‌که مدافع حریف بوی شراب سفید، شاردونه، می‌داد هم کمک کرد تا نمایش رودریگو درخشان‌تر به نظر برسد.

دیگو بارکالا – آس