مرجع خبری رئال مادرید : در لالیگا دیگر مجالی برای نفس کشیدن نیست؛ این رقابت وارد مرحله‌ای شده که کوچک‌ترین لغزشی از سوی مدعیان قهرمانی قابل‌قبول نیست. اتلتیکو مادرید با شکست در ثانیه‌های پایانی برابر لاس پالماس در ورزشگاه این‌سولار، عملاً از کورس قهرمانی کنار رفت. در همین حال، بارسلونا و رئال مادرید نیز در رقابتی نفس‌گیر و تا دقیقه‌های پایانی، پیروزی‌های خود مقابل سلتاویگو و اتلتیک بیلبائو را در وقت‌های اضافه رقم زدند؛ پیروزی‌هایی که طنین ناقوس هشدار نه‌تنها برای آن بازی‌ها، بلکه برای کل رقابت قهرمانی را به صدا درآوردند.

در نیمه دوم بازی در مونتجوییک، بارسلونا با نتیجه ۳-۱ از سلتا عقب بود و همین مسئله سبب شده بود که رئال مادرید در جدول جایگاه نخست را در اختیار بگیرد؛ مشروط به اینکه بتواند در همین ورزشگاه در ال‌کلاسیکو بارسا را شکست دهد. اما نیم ساعت بعد، رافینیا پنالتی‌ای را که یائل لاگو—مدافع میانی تازه‌وارد و تحسین‌شده برای مهار بی‌نقص لواندوفسکی—روی آنسو فاتی مرتکب شده بود، تبدیل به گل کرد تا آبی‌اناری‌ها از تلخی شکست فرار کنند.

این نتیجه بار دیگر توپ را به زمین مادرید انداخت: یا باید در برنابئو پیروز می‌شد، یا از تعقیب صدرنشین صرف‌نظر می‌کرد. هرچند بازی مقابل اتلتیک کاملاً متفاوت از جدال بارسا با سلتا بود—سلتا ساختار دفاعی بارسا را به‌راحتی در هم ریخته بود، در حالی‌که اتلتیک تنها به دفاع برابر مادرید بسنده کرده بود—اما هر دو بازی در لحظات پایانی تعیین‌تکلیف شدند. فده والورده در دقیقه ۹۳ با یکی از شوت‌های والی معروفش دروازه را گشود؛ این در حالی بود که رئال در تمام طول بازی، شش امتیاز از بارسلونا عقب بود—و با توجه به برتری قابل‌توجه بارسا در بازی‌های رودررو، این فاصله عملاً هفت امتیاز محسوب می‌شد.

اتلتیک با علم به بازی نیمه‌نهایی لیگ اروپا برابر منچستریونایتد و آرزوی حضور در فینال در سن مامس، و با آگاهی از اینکه رده چهارم برای حضور در فصل آینده لیگ قهرمانان کافی‌ست، از تیم دوم خود استفاده کرد. والورده ترکیبی کاملاً دفاعی به میدان فرستاد که شامل برنگر و ده بازیکنی بود که در بازی پیشین مقابل رِنجرز در ترکیب اصلی نبودند.

رئال مادرید نیمه اولی ناامیدکننده داشت؛ بی‌روحیه از حذف در لیگ قهرمانان و تحت تأثیر انتقادات. تنها نقطه روشن، وینیسیوس بود که در نیمه اول دوئلی پرفشار با گوروسابل داشت و در نیمه دوم کاملاً بر او چیره شد.

نیمه دوم، مادرید متحول شد. اتلتیک در ایده دفاعی‌اش پافشاری کرد، اما به‌شدت زیر فشار قرار گرفت. فده والورده، که بارها در سمت راست توسط اونای گومز مهار شده بود، با تصمیم آنچلوتی به داخل زمین منتقل شد تا از سایه مدافع رهایی یابد. پس از آن، والورده، وینیسیوس و بلینگام ابتکار عمل را در دست گرفتند و انرژی‌شان به سایر بازیکنان نیز سرایت کرد.

شوت درخشان والورده، ارزشی فوق‌العاده برای رئال داشت؛ تیمی که جان دوباره گرفت و فاصله‌اش با صدر جدول حفظ شد. اگر فوتبال را بازتابی از وضعیت روحی‌تیمی بدانیم، روحیه رئال مادرید با این پیروزی جهشی شگرف داشت.

سانتیاگو سگورولا – آس